ایتا دونیا فاصله (درد دیل - شعر گیلکی )

نده تکیه به دیواره شب
ا تاریکی و ظولمت مئن
کورغوغو گبا تو باور نوکون
منم منم شب شین هچینه
صبح کی جه راه فارسه
جه دار و درختان شاخ و برگ لا
خورشید کی ایوارده دتابه
دینی کی تی پوشت ور خالیه
تاریکی نئه پا به فرار
او زمان
تو مانی و ایتا دونیا خرابی
ایتا دونیا آرزو تی کوله مئن
ایتا دونیا فاصله جه زندگی
------------------------------
جه :  دامون گیلک پور

ناپلئون و مرد پوست فروش

وقتی کی ناپلئون روسیه یا حمله بوکود , ایتا جرگه جه انی سربازان  او مملکت همیشه ورف و ایتا کوجدانه شهر مئن در حال جنگ بیدی . ناپلئون ناخبره جه خودش سربازان اسب سوار سوا بوبوست و ایتا جرگه جه سربازان قزاق روس اونی ردا گیریدی و اونا کوچه پس کوچئن مئن دونبالا کونید .
ناپلئون کی دینه انی جان در خطره پا نئه به فرار , خولاصه ایتا کوچه مئن نفس زنان ایتا دوکان پوست فروشی یا شئه بدورون . وقتی انی چوم دکفه پوست فروشا , با التماس و نفس نفس زنان داد زنه کی :((مرا کومک بوکون , می جانا نجات بدن , کویا تانم قائما بم ؟)) پوست فروش گئه کی : (( زود بیا بوشو زیر ا پوستان )) بعد یک عالمه پوست فوکونه ناپلئون رو .
پوست فروش تازه جه پوست فوکودن ناپلئون رو دست بکشه بو کی , قزاقان روسی با عجله آئیدی پوست فروشی مئن و با داد و فریاد وابرسیدی : ((اون کویا ایسا ؟ امان بیدئیم کی اون بامو ا درون))
قزاقان بدون انکی به اعتراض پوست فروش گوش بوکونید شروع بوکودید به گشتن پوست فروشی . قزاقان پوستانی کی روی هم فوبوسته بو یا با خودشان شمشیر وامج کونیدی ولی ناپلئونا پیدا نوکونیدی و خودشان رایا گیریدی و شیدی .
ناپلئون هم چند دقیقه بعد صحیح و سالم جه پوستان جیر بیرون آیه . ها ما بئن انی محافظانم جه راه فارسیدی .
پوست فروش رو به ناپلئون کونه اونا وابرسه کی : (( ببخشید کی ا سئوالا جه شخص مهمی مثل شوما وابرسئندرم , ولی خایم بدانم با انکی دانستیدی  او جیر آخرین لحظه یان جه شیمی زندگی بو, چی احساسی او جیر داشتید ؟))
ناپلئون خو را ایتا پیچه جمع و جورا کونه و خودشه سینه یا فاده جلو با عصبانیت گئه کی : (( تو با چی جرعتی به خودت ایجازه دیهی کی جه من چنین سئوالی وابرسی ؟))
(( سرباز ا مرداکا ببرید و انی چومانا دودید و اعدام بوکونید , من خودم هم انی دستوره آ تشا دهئم .
محافظان چنگ تاودیدی گیریدی یقهء پوست فروشا و اونا فاکش فاکش  بریدی سینهء دیوار و انی چوما دودیدی .
پوست فروش نتانه هیچی یا بیدینه , ولی صدای ملایم و موج داره خودشه لیباسا تانه او جریان باد سرد مئن بیشناوه .
برخورد باد سرد با خودشه لیباسان و خنکی خودش صورتا و لرزستنه  بدون کنترل خودش پایانا , احساس کودی . بعد صدای ناپلئونا ایشناوه کی خودشه گولی صدایا صافا کونه و نرم آرام گئه : (( آماده ....هدف...... ))
ا موقع پوست فروش  با انکی دانستی تا چند لحظهء دیگه ها چند تا احساسی یم کی داره جه دست دئه , ایتا احساس عجیبی انی سر تا پایا فرا بیگیفت و چند تا قطره آرسو جه انی چوم فوبوسته بیجیر . بعد جه چند لحظه سوکوت پوست فروش صدای پائی ایشناوه کی اونا نزدیکا بوستی . بعد انی چوم بندا جه انی چوم وا کونیدی . پوست فروش کی جه ایوارکی چوم واکودن و جه شدت  نور خورشید هنوز نتانستی خب بیدینه , خودش جلو ناپلئونا دینه کی با نیگاهی معنی دار و نافذ , با دو تا چومی کی اینگار انی ذره ذرهء وجودا تسلط داره اونا فاندره .
ناپلئون به گب آئه و گئه  : (( الان بفهمستی که چی احساسی داشتیم ؟ ))

واگردان به گیلکی جه : دامون  گیلک پور
-----------------------------------------------------------

به هنگام حمله ي ناپلئون به روسيه دسته اي از سربازان او در مركز شهر كوچكي از ان سرزمين هميشه برف در حال جنگ بودند.ناپلئون به طور اتفاقي از سواران خود جداميافتد و گروهي از قزاقان روسي رد او را ميگيرند و در خيابانهاي پر پيچ و خم شهر به تعقيب او ميپردازند.
ناپلئون كه جان خود را در خطر ميبيند پا به فرار ميگذاردو سر انجام در كوچه اي سراسيمه وارد يك دكان پوست فروشي ميشود او با مشاهده ي پوست فروش ملتمسانه و با نفس هاي بريده بريده فريادميزند:((كمكم كن جانم را نجات بده كجا ميتوانم پنهان شوم؟))پوست فروش ميگويد: (زود باش بيا زير اين پوستينها)و سپس روي ناپلئون مقداري زيادي پوستين ميريزد.پوست فروش تازه از اين كار فارغ شده بود كه قزاقان روسي شتابان وارد دكان ميشوند و فرياد زنان ميپرسند:(او كجاست؟ما ديديم كه او امد تو.)قزاقان عليرغم اعتراضهاي پوست فروش دكان را براي پيدا كردن ناپلئون زير و رو ميكنند. انها تل پوستين ها را با شمشيرهاي تيز خود سيخ ميزنند اما او را نميابند سپس راه خود را ميگيرند و ميروند.
ناپلئون پس از مدتي صحيح و سالم از زير پوستينهابيرون ميخزد.در همين لحظه محافظان او از راه ميرسند .پوست فروش رو به ناپلئون كرده و محجوب از او ميپرسد:((ببخشيد كه همچين سوالي از شخص مهمي چون شما ميكنم اما ميخواهم بدانم كه اون زير با علم به اينكه لحظه ي بعد اخرين لحظات زندگيتان است چه احساس داشتيد؟)ناپلئون قامتش را راست كرده و در حالي كه سينه اش را جلو ميداد خشمگين ميغرد:(تو به چه حقي جرات ميكني كه همچين سوالي از من بپرسي؟
سرباز اين مردك گستاخ را ببريد چشماشو ببنديد و اعدامش كنيد من خودم شخصا فرمان اتش را صادر خواهم كرد.)محافظان بر پيكر پوست فروش چنگ زده كشان كشان او را با خود ميبرندو سينه كش ديوار چشمان او را ميبندند.پوست فروش نميتواند چيزي ببيند اما صداي ملايم و موجدار لباسهايش را در جريان باد سرد ميشنود .او برخورد ملايم باد سرد بر لباسهايش خنك شدن گونه هايش و لرزش غير قابل كنترل پاهايش را احساس ميكند. سپس صداي ناپلئون را ميشنود ك پس از صاف كردن گلويش به ارامي ميگويد:((آماده.............هدف...... ........)
در اين لحظه پوست فروش با علم به اينكه تا چند لحظه ي ديگر همين چند احساس را نيز از دست خواهد داد احساسي غير فابل وصف سر تا سر وجودش را در بر ميگيردو قطرات اشك از گونه هايش فرو ميغلتد پس از سكوتي طولاني پوست فروش صداي گامهاي را ميشنود كه به او نزديك ميشوند.
سپس نوار دور چشمان پوست فروش را بر ميدارند. پوست فروش كه در اثر تابش ناگهاني نور خورشيد هنوز نيمه كور بود در مقابل خود ناپلئون را ميبيند كه با چشماني نافذ و معني دار چشماني كه انگار بر ذره ذره وجودش اشراف دارد به او مينگرد. آنگاه ناپلئون به سخن آمده و به نرمي ميگويد:((حالا ميفهمي كه چه احساسي داشتم

سر مای بی سابقه ونکوور کانادا مئن

امروز 22 نوامبر 2010 مطابق با سه شنبه 2 آذر 1389 یعنی هنوز ایتا ماه جه پائیزم نها  .الان کی ا پستا نئندرم 10 درجه زیر صفره .
چند روز گذشته هوای ونکوور و در کل استان برتیش کلمبیا یکهو سردا بوسته تا حدی کی یخبندان و برف و بوران بوبوست و جالب انه کی ا موضوع در ا موقع از سال ایا کم سابقه بو .
چند سانتی هم ونکوورمئن ورف ببارست البته بارش ا ورف بیرون از ونکوور و شهرهای دیگهء ا استان مئن ویشتر بو .
تا دو سه روز آینده هم هاتوئی سرده ولی جه هفتهء آینده ایوارده هوا ایتا پیچه گرمترا به . واران هم داریم.
دوسه تا عکس موبایل مرا بیگیفتم کی شومره نهم تا بیدینید البته ببخشید کی کیفیت خبی ناریدی.

متشکرم (داستانی کوتاه جه آنتوان چخوف - واگردان به گیلکی)

واگردان به گیلکیه داستان کوتاه  ( متشکرم ) جه آنتوان چخوف
(چند روز پیش ( یولیا واسیلی اونا )  کی جه می زاکان مواظبت کونه یا بگفتم کی بایه می اتاق تا انی مرا تسویه حیساب بوکونم )
+ اونای عزیز بینیشین . دانم کی تی دست وبال خیلی تنگه و رودربایستی داری  نتانی بزبان باوری.
ولی امان توافق بوکودیم کی من ماهی سی روبل شومرا بخاطر مواظبت جه می زاکان فادم . اتوئی نیئه ؟
اونا - چهل روبل .
+ ولی من یاداشت بوکودم  . من همیشه کسانی یا کی آوردیم جه می زاکان مواظبت بوکنیدا سی روبل فادائیم .
الان گوش بوکون بیدین چی گم .
شوما دو تا ماه مره کار بوکودید .
اونا - دو ماه و پنج روز .
+ دقیقآ دو ماه  من یاداشت بوکودم کی روی هم کونه شصت روبل . البته باید نه تا یکشنبه یا جاه ا دو ماه کسرا کونیم . شومان یکشنبه یان جه می زاکان مواظبت نوکودید و شوئید بیرون قدم بزنید .
سه روزم کی تعطیلی بو  امان دوازده روبل نهیم کنار . یولیا چهار روزمریض بو او چهار روزم کی جه اون مواظبت نوکودید . سه روزم کی شیمی دندان درد کودی  می خانم شومرا اجازه بدا کی استراحت بوکونید .
دوازده و هفت به نوزده . خب با او مرخصی یان ....آهان فکر کونم  به چهل و یک روبل . درسته ؟
( اونی چومان سورخا بوئسته بو و پور بو جه ارسو .انی چانه لرزه ای . خیلی عصبی بو ولی هیچی نوگفتی )
+ نزدیک تازه سالم کی ایتا استکان نعلبکی بزه ای بشکنه ای . الان کاری نارم کی قدیمی بو و جزء ارثیه بو .
دو روبلم اونی واسی کسرا کونم .
ایبارم کولیا بخاطر شیمی ندانم کاری و بی دقتی جه ایتا درخت بوشو بوجور کی اونی کت گیر بوکود به درخت و پارا بوئست . ده روبل اون واسی کسر به . ایبار دیگرم کی بخاطر شیمی بی دقتی کلفت خانه وانیا کفشانا اوساده و فرار بوکود . شوما باید کی ویشتر مواظب بوبوسته بید . بخاطر هانه کی من شومرا پول فادم .
پس پنج روبلم کفش واسی کسرا به .
دهم ژانویه هم ده روبل جه من فاگیفتید ...
 اونا - با صدائی لرزان بوگفت : ولی من فانگیفتم .
+ ولی من یاداشت بوکودم .
اونا - شاید شوما ....
جه چهل و یک , بیست و هفتا اوسانیم , چهارده تا باقی مانه .
( طفلکی اونا چوم پوره جه آرسو بوبوست )
 اونا - ولی من فقط یک ذره پول فاگیفتم .
 درحالی کی انی صدا لرزه ای  بوگفت : ولی من فقط سه روبل جه شیمی خانم فاگیفتم .
+ راستی بیده ای , من او سه روبلا جه خاطر بوبورده بوم . سه روبل جه چهارده روبل کسرا کونیم به یازده روبل . بیا انم شیمی یازده روبل .
(یازده روبلا  انا فادام در حالی کی انی دست لرزه ای پولا فاگیفت و بنا خودش جیب مئن .
یواش بوگفت :  متشکرم .
+ به خاطر پول ؟ یعنی شوما متوجه نوبوستید کی من شیمی سرا کولا ناندرم !؟ کرا شیمی پولا خورداندرم !؟ فقط هانا تانی بیگی متشکرم !؟
اونا - جاهای دیگه هانم فاندائید .
+ اوشان شومرا هی چی فاندائید ؟ خب معلومه . تعجبم ناره . من کرا شومرا گول زئن دوبوم . ایتا کاره خیلی کثیف . ولی  الان شومرا هشتاد روبل فادم .همهء پولم قبلآ بیشماردم الان می جیب مئن نها .
آخه چوطوئی ممکنه کی اینفر انقدر نادان ببه !؟ چرا اعتراض نوکودید !؟ چرا هیچ چی نوگفتی !؟ آخه ممکنه کی ا دونیا مئن اینفر انقدر ضعیف ببه !؟
( ایتا لبخند تلخی بزه یعنی کی آهان ممکنه )
بخاطر می ا کار جه اون معذرت خواهی بوکودم و هشتاد روبلی یا کی خیلی هم انی ره غیر منتظره بو انا فادام
برای بار دوم ایوارده بوگفت کی : متشکرم .
بعد جه انکی بوشو مات و مبهوت بئسام خودم مرا فکر بوکودم کی : ا دونیا مئن چقدر راحت شا زورگو بوئستن .

واگردان به گیلکی جه : دامون گیلک پور
-------------------------------------------------
 داستان کوتاه "متشکرم" : اثری از آنتوان چخوف

همین چند روز پیش، «یولیا واسیلی ‌‌‌‌اِونا » پرستار بچه‌‌‌هایم را به اتاقم دعوت کردم تا با او تسویه حساب کنم .
به او گفتم:بنشینید«یولیا واسیلی ‌‌‌‌‌اِونا»! می‌‌‌‌دانم که دست و بالتان خالی است امّا رودربایستی دارید و آن را به زبان نمی‌‌‌آورید. ببینید، ما توافق کردیم که ماهی سی‌‌‌روبل به شما بدهم این طور نیست؟
- چهل روبل .
- نه من یادداشت کرده‌‌‌‌ام، من همیشه به پرستار بچه‌‌هایم سی روبل می‌‌‌دهم. حالا به من توجه کنید.
شما دو ماه برای من کار کردید.
- دو ماه و پنج روز
- دقیقاً دو ماه، من یادداشت کرده‌‌‌ام. که می‌‌شود شصت روبل. البته باید نُه تا یکشنبه از آن کسر کرد. همان طور که می‌‌‌‌‌دانید یکشنبه‌‌‌ها مواظب «کولیا» نبودید و برای قدم زدن بیرون می‌‌رفتید.
سه تعطیلی . . . «یولیا واسیلی ‌‌‌‌اونا» از خجالت سرخ شده بود و داشت با چین‌‌های لباسش بازی می‌‌‌کرد ولی صدایش درنمی‌‌‌آمد.
- سه تعطیلی، پس ما دوازده روبل را می‌‌‌گذاریم کنار. «کولیا» چهار روز مریض بود آن روزها از او مراقبت نکردید و فقط مواظب «وانیا» بودید فقط «وانیا» و دیگر این که سه روز هم شما دندان درد داشتید و همسرم به شما اجازه داد بعد از شام دور از بچه‌‌‌ها باشید.
دوازده و هفت می‌‌شود نوزده. تفریق کنید. آن مرخصی‌‌‌ها ؛ آهان، چهل و یک‌ ‌روبل، درسته؟
چشم چپ «یولیا واسیلی ‌‌‌‌اِونا» قرمز و پر از اشک شده بود. چانه‌‌‌اش می‌‌لرزید. شروع کرد به سرفه کردن‌‌‌‌های عصبی. دماغش را پاک کرد و چیزی نگفت.
- و بعد، نزدیک سال نو شما یک فنجان و نعلبکی شکستید. دو روبل کسر کنید .
فنجان قدیمی‌‌‌تر از این حرف‌‌‌ها بود، ارثیه بود، امّا کاری به این موضوع نداریم. قرار است به همه حساب‌‌‌‌ها رسیدگی کنیم.
موارد دیگر: بخاطر بی‌‌‌‌مبالاتی شما «کولیا » از یک درخت بالا رفت و کتش را پاره کرد. 10 تا کسر کنید. همچنین بی‌‌‌‌توجهیتان
باعث شد که کلفت خانه با کفش‌‌‌های «وانیا » فرار کند شما می‌‌بایست چشم‌‌هایتان را خوب باز می‌‌‌‌کردید. برای این کار مواجب خوبی می‌‌‌گیرید.
پس پنج تا دیگر کم می‌‌کنیم.
در دهم ژانویه 10 روبل از من گرفتید...
« یولیا واسیلی ‌‌‌‌‌‌اِونا» نجواکنان گفت: من نگرفتم.
- امّا من یادداشت کرده‌‌‌ام .
- خیلی خوب شما، شاید …
- از چهل ویک بیست و هفت تا برداریم، چهارده تا باقی می‌‌‌ماند.
چشم‌‌‌هایش پر از اشک شده بود و بینی ظریف و زیبایش از عرق می‌‌‌درخشید. طفلک بیچاره !
- من فقط مقدار کمی گرفتم .
در حالی که صدایش می‌‌‌لرزید ادامه داد: من تنها سه روبل از همسرتان پول گرفتم . . . ! نه بیشتر.
- دیدی حالا چطور شد؟ من اصلاً آن را از قلم انداخته بودم. سه تا از چهارده تا به کنار، می‌‌‌کنه به عبارتی یازده تا، این هم پول شما سه‌‌‌تا، سه‌‌‌تا، سه‌‌‌تا . . . یکی و یکی..
- یازده روبل به او دادم با انگشتان لرزان آنرا گرفت و توی جیبش ریخت .
- به آهستگی گفت: متشکّرم!
- جا خوردم، در حالی که سخت عصبانی شده بودم شروع کردم به قدم زدن در طول و عرض اتاق.
- پرسیدم: چرا گفتی متشکرم؟
- به خاطر پول.
- یعنی تو متوجه نشدی دارم سرت کلاه می‌‌گذارم؟ دارم پولت را می‌‌‌خورم؟ تنها چیزی می‌‌‌توانی بگویی این است که متشکّرم؟
- در جاهای دیگر همین مقدار هم ندادند.
- آن‌‌ها به شما چیزی ندادند! خیلی خوب، تعجب هم ندارد. من داشتم به شما حقه می‌‌زدم، یک حقه‌‌‌ی کثیف حالا من به شما هشتاد روبل می‌‌‌‌دهم. همشان این جا توی پاکت برای شما مرتب چیده شده.
ممکن است کسی این قدر نادان باشد؟ چرا اعتراض نکردید؟ چرا صدایتان در نیامد؟
ممکن است کسی توی دنیا این قدر ضعیف باشد؟
لبخند تلخی به من زد که یعنی بله، ممکن است.
بخاطر بازی بی‌‌رحمانه‌‌‌ای که با او کردم عذر خواستم و هشتاد روبلی را که برایش خیلی غیرمنتظره بود پرداختم.
برای بار دوّم چند مرتبه مثل همیشه با ترس، گفت: متشکرم!
پس از رفتنش مبهوت ماندم و با خود فکر کردم:در چنین دنیایی چقدر راحت می‌‌شود زورگو بود...

اویرا کودیم ترا ( دوست نازنین جه دست بوشو سینا و انی همسفر شمیم عزیز ره )

سینای عزیز , کویا ایسائی برار!؟ هر چی خواستیم باور نوکونم تی شونا ولی دینم  جغلان وبلاگ نیویس هر روز آئیدی ایتا چیز نیویسید و می دیلا ویشتر خون دگانید . ایتا روز بینیویشتیدی امروز سینا و شمیما به خاک بسپاردیم ,   بعد بینویشتیدی کی  سومه , بعدآ بینیویشتیدی کی هفتمه ,  مثل انکی  بقول تو مرا خواب بسرا شو .
نخواستیم , ولی  مثل انکی راستی راستی باید باور بوکونم کی د  امی ور نئسائی و اویرا کودیم ترا .
جه آخرین کامنتی کی تره بنام و هنوز تائید نوبوسته , تی وبلاگم کی هر وقت سر زنم , نه مطلب تازه ای داره نه کی کامنتان تائیید بوبوستیدی , سابقه ناشتی من ایتا مطلب بینیویسم و تو و فرزین اولی کامنتا مره ننید .
چی بوبوست  ؟ رفیق نیمه را بوبوستی  ؟ تازه امان عادت بوکودیم به تی وبلاگ و تی کامنتان و تی ایمیل زدنان .
چند روزی ایسه کی تا می صفحه یاهو یا بازا کونم او بو جور بزه کی سینا آفلاینه !؟ کویا بوشوئی عزیز؟ چره امرا تنها بنائی ؟
مئن بعد کی خایه امی گیلکی نیویشتن تصحیح بوکونه ؟  کی وا امرا طرز  درست ادا کودن  گیلکی یا تذکر بده ؟
فرزین وبلاگم کی سر زنم همش راجب تو و تی شوئن بینیویشتهء ,  یعنی مئن بعد فرزینم د همراه ناره ؟
چند روزی ایسه کی هی می نوشته یان قبلی یا زیر و رو کونم بدینم چند وقت بو تی مرا آشنا بوبوستم ؟ حدود یکسالی بو کی با هم آشنا بوبوسته بیم . ظاهرآ فرزین بانی ا آشنائی نیده چی بوبوسته , ولی افسوس خورم کی چی زود امرا تنها بنائی و بوشوئی .
چند ماه پیش کی می مارا جه دست بدام تو و فرزین مدام می حال و احوالا وابرسئید . چی می وبلاگ مئن چی جه طریق ایمیل .
چقدر سعی بوکودید کی مرا بقول خودت جه خواب ویریزانید . بیا کی قول دهم د نوخوسم جه شوما عقب نمانم .
بیا بیدین الان چند روزه پوشت سر هم  پست تازه نهئم . تی جا خالیه تا بائی کامنت بنی ,  تا امان جه تی تجربه و جه تی استادی ایستفاده بوکونیم .
ترا بوگوفته بوم کی چند ماهی ایسه کی پوشت سر هم همش مره اتفاق ناگوار دکفه یا کی خبران بد جه را آیه .
بوگفتی کی تی پا رو بئس و به اجور چیزان فکر نوکون .  بیدئی کی تومامی ناره ا  دوست آشنا یا جه دست دئن . دینی سرنیویشت چقدر امرا گردالو منسئن های چرخانه !؟
بعد از کی ا شعرا فرزین و ترا تقدیم بوکودم :
--------------------
(جه بی خیالیه آسمان
دیل نیگرانه زمین
وارگاده خو رخت صبر و حوصله یا
به میخ دیوار بی حوصلگی
روز شماری کونه
جنگل خشک بی آب
عطر نمناک زندگی ره
خو سازا کوکا کوده , حلبی بام خانهء دیل
تا ایوارده , نم نم واران ضرب آهنگ مرا
اورگانه , دامون مئن وارش ترانه یا )
-------------------
گوله برار ان تی آخرین کامنته کی می وبلاگ مئن به یادگار بمانست :
 (درود گول برار .شرمنده بفرمستي . چونكي شعر پيشكش بوكودي ، نباستي تعريف بوكونم .
امما نتانم مرا دشتن : پور خوررم بو تي شعر برار .
گيلك بمني !)
تازه تره و فرزین ره شعر بوگفته بوم کی بتانم ایجور جه شیمی شرمندگی بیرون بایم و ایتا پیچه جه شیمی غم خوردنانا جوبران بوکونم .
تی شعره ( وارش جیر)  ره بجزء کامنتی کی بنابوم و بابت تشکری کی بوکوده بی ایتا چند خطی بینیویشتم و قابلی ناشتی بوگفتم , انم می اخرین کامنت بو کی تی وبلاگ مئن بمانست   :
(سینا جان چوطوئی برار؟
بلامیسر نوخوفتئم! راستشا بخائی اصلآ ا روزان خواب و خوراک دوروست حیسابی نارم .
بعد جه می مار جریان , پوشت سر هم خبر بد مره جه ارا اورا فارسه .منجمله کی ایتا جه می بهترین دوستان تمام طول عمر , دوچار سرطان بوبوست .
دانی برار!؟ تا هر وقت خواستیم ایتا پیچه کمر راستا کونم و ایتا پیچه نفس بیگیرم , ایتا اتفاقی مره دکفت .هان واسی د می مغز اصلا گیر پاژ بوکوده. اصلا نتانم چیزی رو تمرکز بوکونم.
امیدوارم کی هر چی زودتر خلاصا بم جه دست ان همه بی لطفی روزگار و سابق منسئن بتانم درف گیلان مئن بینیوسم.
ممنون کی خودت وبلاگا سر زنی و امرا فراموشا نوکونی پیله برار.
گیلک بمانی)
 ترا بوگفته بوم تا هر وقت خواستیم ایتا پیچه کمر راستا کونم و ایتا پیچه نفس بیگیرم , ایتا اتفاقی  دکفت و روز و شبا مره سیا بوکود . 
  گرچه بوشوئی و د دئن نتانیم ترا ولی خواستیم ترا بگم کی عزیز امی دیل مئن تی جایه تی ایسم و تی یاد همیشه امی خاطر مئن مانه .
سینا جا تا همیشه گیلک بمانی عزیز .راحت و آسوده گوله خاخور شمیم مرا پروازا تی شینا ایدامه بدن .آرامش مرا , دور جه ا دونیای , پور جه نامردمی و ناپاکی و نا عدالتی .
گیلک بمانستی عزیز

پائیزه ولکان همه زرد (بیاد سینای عزیز و همسرش نازنینش شمیم )

پائیزه
ولکان همه زرد
دیل میشین , پوره جه درد
می رافا نوا ایسان تو آسمان
تی سیا ابرانا بوگو , تا بباره
دینی چی بازی داره , امی مرا ا سرنیویشت
ا دریای پور پیچ و تاب زندگی مئن
امی لوتکا ناخبره , به گیل بینیشت
لخت داران جور کلاچان کونیدی های قار و قار
امی دیله  در و دیوار رو , نیشته غم و غبار
پرا گیفته کوتر آسمان مئن
جه بس کی آسمانا ابر دره
پر بیگیفته  کوترا , د نشا دئن
می چوما ا گبان  هالی نیبه ,  برایه هنوز
فاندره تا کی بایه جه راه
نازنین سینا ایوارده ,  ایتا روز
پائیزه
ولکان همه زرد
دیل میشین پوره جه درد
---------------------------------
جه : دامون گیلک پور

با تآسف فراوان ...

متاسفانه با خبر بوبوستم کی , ایتا جه امی بهترین عزیزان وبلاگ نیویس , سینا مدبرنیا نویسندهء وبلاگ  لوتکا (پاتوک ) دوست بسیار نازنین درفک گیلان  و شاعر گیلک و انی هنرمند همسر , شمیم هدایتی ,  در اثرسانحهء تصادف , جه امی مئن بوشوئید .
جه ا طریق خودما درغم عزیزانشان شریک دانم و به خوانواده محترمشان تسلیئت گم . و امیدوارم کی یاد و خاطرهء ا عزیزان همیشه زنده بمانه .
بدرود سینا  و شمیم عزیز
-------------------------------------
بوشوئی جه امی ور تو ای نازنین
تی ناجه وا به دیل بداره گیلک وگیلان زمین

دامون گیلک پور

جه بی خیالیه آسمان (درد دیل - شعر گیلکی )

( ا شعرا تقدیم کونم به می خوروم دوستان دونیای مجازی  ((سینا و فرزین ))عزیز کی جه مرام و معرفت هیچ چیزی کم نارید. )
امیدوارم کی همیشه شاد و سرافراز بیبید.
--------------------------------------------

جه بی خیالیه آسمان

          دیل نیگرانه زمین .
وارگاده خو رخت صبر و حوصله یا
     به میخ دیوار بی حوصلگی .
روز شماری کونه
   جنگل خشک بی آب
             عطر نمناک زندگی ره .
      خو سازا کوکا کوده , حلبی بام خانهء دیل
               تا ایوارده , نم نم واران ضرب آهنگ مرا
                          اورگانه , دامون مئن وارش ترانه یا .

جه : دامون گیلک پور

----------------------------------------------
برگردان فارسی کلمات گیلکی استفاده شده در شعر
وارگاده = آویزان کرده
کوکا کوده = کوک کرده
ایوارده = یک بار دیگر
اورگانه = سر بدهد ( منظور آواز است)

دفراشتهء می نیگا (شعر گیلکی - درد دیل )

جه تی خنده

جه تی ناز

جه تی او لب خال

مرا بی نسیب ننه

دانی کی

دفراشتهء می نیگا  

به تی چوم

نوکونه چوم بزنی

ناخابر , می ستاره آسمان مئن

جه سوسو , دکفه

یا کی می ناقابل جان , تی واسی

 دار , زرد ولک منسئن

 دکلا  بوخوره , سرد خاک سر بکفه

جه : دامون گیلک پور

----------------------------------

مفهوم فارسی چند تا از کلمات گیلکی استفاده شده در شعر

جه = از

دفراشتهء = تکیه داده شده است

چوم = چشم

ناخابر= یکهو - بدون اطلاع

دکفه  = بیافتد ( مثل افتادن چشم تو چشم )

زرد ولک = برگ زرد

دکلا = پیچ و تاب

بکفه = بیافتد (مثل افتادن یه میوه از روی درخت )

ببار باران کی ایمشب....

ببار باران , کی ایمشب ویشترجه همیشه  , تی ناجهء به دیل دارم
نو کونه می مرا لج بوکونی
می دیلا خون دوکونی و تی رویا مره کج بوکونی
سیا ابران  بالا بیگیر و دو تائی , مرا بیرون باورید جه غورصه و تنهائی
بو گو تا باد , می تنهائی خبرا ببره به آسمان
بدا تا عالم و آدم بدانه کی , می نازنین یار, جه دست بوشو
ایتا دونیا خبی و مهر و وفا
با گوذشت و مهربان , با صفا , جه دست بوشو
اصلا دانی چیه ؟ بیا تا دو تائی با هم بباریم
هیزار کوچهء خاطره یان جا , با هم  دواریم
دیل میشین بیگیفتهء , نفس میشین , سینه مئن تنگا گیفتهء
بدا تا منم تی منسئن , ابر ببم و شرشر ببارم
بدا تا  بجای تی گورخانه , من فریاد بزنم
همهء بگم کی من د یار نارم
جه کوچیکی تا پیلا بوسئن ره , مونس و غمخوار نارم
شاید کی اتوئی , ایتا پیچه آرام بیگیرم
یا کی بتانم , جه می جا ویریزم و پرا گیرم
تو اگه بباری دانم کی آرام گیرم
ببار باران , کی ایمشب ویشترجه همیشه , تی ناجهء به دیل دارم

تشکرو قدر دانی جه شوما عزیزان

با درود به همهء شوما عزیزان , خواستیم جه ا طریق , جه همهء عزیزانی کی با خودتان کامنت نئن می مرا ابراز همدردی بوکودید وباعث تسکین می  درد  بوبوستید , تشکر بوکونم  و بگم خیلی خوشحالم جه انکی ا دونیای مجازی مئن دوستانی با محبت شومرا منسئن دارم .
امیدوارم کی به کمک شوما عزیزان , بتانم ایوارده مثل گوذشته هرچی ویشتر رشد و ترقی گیلک و گیلان فرهنگ ره قدم اوسانم .
بازم جه همهء شومان موتشکرم.
امیدوارم کی شیمی زندگی مئن همیشه شاد و خورم بیبید.

دامون گیلک پور

مارجان می دیلا داغ بنائی (مادرم داغ گذاشتی بر دلم )

مارجان بوشوئی و تی شوئن مرا داغ بنائی می دیل مئن.
چوطور تانم , ا درد مرا کنار بایم ؟ چوطور خودما بقبولانم کی , د نئسائی و من ترا دئن نتانم ؟
مارجان , گرمی تی دستانا , کی او زمان می سرا کشئه ای هنوز احساس کونم .
تی نفس صدایا , هنوز مثل او زمان کی می ورجا دراز کشئه ای و مره لالائی خواندی ایشتاوم .
یاد دارم کی , چی روزان و شبان با مشقت و زحمت من و می خاخور برارانا  تر و خوشکا کودی  و زیر لب امره آرزوی خوشبختی کودی .
بیاد آورم کی , چوطوئی خستگی نانستی چیه و چادر بکمر دوستی بجاران مئن دولا و راست بوستی .
مرا یاد آیه کی بوگفتیبی , ایتا جه تی زاکانا به شکم داشتی و روزای آخر تی حاملگی بجار مئن کار کوداندیبی .
تی مظلوم نیگایا قاب عکس مئن , کی می روبرو نها فاندرم و می چوم ارسو بدون اختیار جه می چوم واره .
مره سخته کی باور بوکونم کی ترا , می نازنین مارا , جه دست بدام و د هیچوقت دئن نتانم .
هنوز بیاد دارم کی , صبح کلهء سحر جه همه زودتر ویریشتی , تا ایتا روزه پور کارا جه سر بیگیری .
مارجان , دوست داشتیم کی ایوارده , می سرا بنابیم تی زانو سر ,  تا  تو تی او دستان مهربان مرا می سرا دساسینی و زیر لب مره جه تی آرزویان و سختی یان زندگی  , ترانه بخوانی .
افسوس کی نئسابوم و بوشوئی , با انکی دانم جه تی هیزاران زحمت و مهربانی یانا , حتی چند تا شا نتانستم جبران بوکونم , ولی همیشه ترا دوست داشتیم و دارم مارجان .
راحت بوبو و د تی زاکانه غورصه ء  بدیل  راه ندن ,   فردای همهء امان هانه , ایتا روز تمام اوشانی یا کی دوست داریم و امرا دوست داریدی ,  نیهیم و شیم .
امیدوارم کی , جه ان همه رنج و مشقت زندگی راحتا بوبوسته بی و به ایتا آرامش دل انگیز برسه بی .
بدرود مارجان .
تی کوجه پسر دامون
---------------------------------------------------------
فارسی متن بالا:

مادرم رفتی و رفتنت داغی بزرگ نهاده بر دلم.
چگونه خواهم توانست , با این درد کنار آیم , چگونه بخود بقبولانم که دیگر
نیستی و من تو را نخواهم دید.
مادر, گرمی دستهایت را که در دوران کودکی بر سرم میکشیدی , هنوز احساس می کنم .
صدای نفسهایت را , هنوز مثل زمانی که کنارم دراز میکشیدی و برایم لالائی زمزمه میکردی میشنوم .
بیاد دارم , که چه روزها و شبها با مشقت و زحمت من و خواهر و برادرانم را تر و خشک میکردی و آرزوی خوشبختی مان را زیر لب زمزمه می کردی.
بیاد دارم که , چگونه خستگی نا پذیر چادر به کمر می بستی و در مزارع برنج دولا و راست میشدی .
یادم میآید که گفته بودی , یکی از بچه هایت را در شکم داشتی و روزهای آخر حاملگی را در مزرعه  برنج مشغول کار بودی .
چهرهء معصومت را ,  در قاب عکس که روبرویم هست مینگرم و اشکهایم بدون اختیا ر از چشمانم سرازیر میشود .
باور کردنش برایم مشکل است , که تورا  , نازنین ما درم را , از دست داده ام و دیگر هیچوقت نخواهم دید.
هنوز بیاد دارم که صبح ها از همه زودتر از خواب بر میخواستی تا یک بار دیگر روز پرکاری را از سر بگیری .
مادرم , دوست داشتم یک بار دیگر سر بر روی زانو هایت بگزارم و تو با آن دستان مهربانت بر سرم دست میکشیدی و برایم زیر لب از آرزوهایت , از سختی های زندگییت با ترانه میخواندی .
افسوس که نبودم و رفتی ,  با آنکه می دانم از هزاران زحمت و مهربانی هایت , حتی تعداد اندکی را نتوانستم جبران کنم , ولی همیشه دوستت داشتم و دارم مادرم.
آسوده باش و دیگر غصه فرزندانت را نخور مادرم ,  چون که فردای همهء ما همین خواهد بود ,  روزی همه آنهایی را که دوست داریم و دوستمان دارند را , ترک خواهیم کرد.
امیدوارم که دیگر از رنجها و مشقتهای زندگی آسوده شده باشی و به آرامشی دل انگیز رسیده باشی.
بدرود مادرم
پسر کوچکت دامون

درفک گیلان(دامون) خو نازنین و مهربان مارا جه دست بدا

تی عکس قاب مئن
چی مظلوم نیشته و فاندره
ماره ی جان تی نازنین نیگاه ره بمیرم کی براه بمانست
ترا جه دست دئن مره خیلی سخته
سر نوشت میشین هان بو
من ایا جه هیزاران فرسخ دور شرا
بیشتاوم کی بو شوئی و من اورا کودم  ترا
زندگی مئن بدترین خبر تانه ان ببه کی
تو نیده ای تی مارا و اوناجه دست بدائی
تو بمانی هیزاران دلتنگی و تنهائی
تی نازنین نیگاه قاب عکس میانی ره من بمیرم مار

دوستان عزیز در حالی کی روز پدره , و می آخرین پست هم تولد دو سالگی درفک گیلان شین بو , متاسفانه ایتا جه می عزیز ترین و مهربانترین و زحمت کش ترین همدم و یاور همیشگی جه دست بدام . شاید تا چند روز آینده دل و دماغ نوشتنا ندارم .

درفک گیلان دو ساله بوبوست

جه بس که ا روزانه مشغول بوم مرا پاک یادا شو کی درفک گیلان تولد ها ماه میانی بو .

8th june کی مطابقه با 18 خرداد درفک گیلان دوساله بوبوست.

جه تمامی عزیزانی کی ا دوسال مئن درفک گیلان مرا همراه بیدی و به خودشانه وبلاگ سر بزه ائید تشکر کونم و امیدوارم کی بتانم مثل سابق همچنان برای هر چی ویشتر ترقی و رشد فرهنگ گیلکی و گیلک و گیلان قدم اوسانم.

گیله لوی (ایتا خورم شعر جه زنده یاد ولی اله مظفری سیاهکلی )

*گیله‌لو

(شعر جه : زنده‌یاد ولی‌اله مظفری‌سیاهکلی)

کیشه‌جارونه سامون به‌گودن، گیله‌لوی
جودارونه صندل چاکودن، گیله‌لوی
تی‌وه مره دامون دگودن گیله‌لوی
مره تا بزن، مره تا بزن، گیله‌لوی
تی خواب‌رگه د داز بزن، د داز بزن، گیله‌لوی
دامونه گوده مره تنگ بومای، گیله‌لوی
دارونه خال‌جی مره سنگ بومای، گیله‌لوی
می‌چیلیف‌مار می جنگ بومای، گیله‌لوی
مره تا بزن، مره تا بزن، گیله‌لوی
تی خواب‌رگه د داز بزن، د داز بزن، گیله‌لوی
نه تنها می چوشم وارون به‌وارس، گیله‌لوی
مرغ وماهی مره زار به‌نالس، گیله‌لوی
دارونه خاله‌جی خون به‌کالس، گیله‌لوی
مره تا بزن، مره تا بزن، گیله‌لوی
تی خواب‌رگه د داز بزن، د داز بزن، گیله‌لوی
تره خواس‌مو خوشبخت چاکونم، گیله‌لوی
تی‌جونه تازه رخت دوکونم، گیله‌لوی
تی فاکونکه سقفا کونم، گیله‌لوی
مره تا بزن، مره تا بزن، گیله‌لوی
تی خواب‌رگه د داز بزن، د داز بزن، گیله‌لوی
می‌آلاله گول گله بوناشون، گیله‌لوی
یه‌ته دونه بون صد دونه بون، گیله‌لوی
سبزابون یه روز همه جا فووون، گیله‌لوی
مره تا بزن، مره تا بزن، گیله‌لوی
تی خواب‌رگه د داز بزن، د داز بزن، گیله‌لوی

------------------------------------------

*ای گیلانی
(شعر: زنده‌یاد ولی‌اله مظفری‌سیاهکلی)

جاروهای شمشادی را سامان داده‌اند، ای گیلانی
با شاخه‌های جو صندل درست کرده‌اند، ای گیلانی
به خاطر تو مرا به جنگل روانه کرده‌اند، ای گیلانی
(وقتی مرا از میان بردند، ای گیلانی
رگ خواب تو را با داس زدند، با داس زدند، ای گیلانی)
برای بوته‌های جنگلی دل‌ام تنگ شده است، ای گیلانی
از شاخه‌های درخت برای‌ام سنگ سرازیر شده است، ای گیلانی
دشمن قدیمی من به جنگ‌ام آمده است، ای گیلانی
(وقتی مرا از میان بردند، ای گیلانی
رگ خواب تو را با داس زدند، با داس زدند، ای گیلانی)
نه فقط از چشمان‌ام باران اشک بارید، ای گیلانی
مرغ و ماهی هم برای‌ام زار زار نالیدند، ای گیلانی
از شاخه‌های درخت هم خون سرازیر می‌شد، ای گیلانی
(وقتی مرا از میان بردند، ای گیلانی
رگ خواب تو را با داس زدند، با داس زدند، ای گیلانی)
می‌خواستم تو را خوشبحت بسازم، ای گیلانی
لباس تازه‌ای به تن‌ات بپوشانم، ای گیلانی
روی کلبه‌ات سقفی بزنم، ای گیلانی
(وقتی مرا از میان بردند، ای گیلانی
رگ خواب تو را با داس زدند، با داس زدند، ای گیلانی)
همچون آلاله تن من زیر گل می‌رود، ای گیلانی
از یک دانه‌ی آن صد دانه جوانه می‌زند، ای گیلانی
یک روز سبز می‌شود و همه جا افشان می‌گردد، ای گیلانی
(وقتی مرا از میان بردند، ای گیلانی
رگ خواب تو را با داس زدند، با داس زدند، ای گیلانی)

مارهء جان (درد دیل - شعر گیلکی)

تقدیم به همهء ماران زحمت کش و رنجدیدهء گیلانی .

تی جوانی سالانا
چادور دوستی تی کمر
بجار  مرزانا
ایتا ایتا نائی پوشت سر
صبح خروس خان
ویریشتی جه خواب , جه همه پیشتر
مرغانه دشکن و پنیر و نان
حاضیرا کودی , تا چوم آموئی سر بسر
ویریزید , گول گول آفتابه جغلان
تی ورد زبان بو صبح سر
اوردیک و غاز و مرغ و کیشکانا
هولی هولی کونان , بیرون باور
سور و سات یاورانا
نهاروغیل نهار, همیشه حاضر بو سفره سر
پا به پای مرداکان , ای جان مار
 خسته نوبوستی , جه ان همه باور و ببر
ان همه سختی و زحمت او سالان
تی کمرا دولا بوکود , آخر سر
جه خاطر بردن نتانم , تی زحمتانا
ان همه سال , تحمل می درد سر
می دیل خایه ماره ی جان
بنم تی دستان مئن , ایوارده سر
بخوانی مره بازم تی شعرانا
لالائی بخوانی مره , منم ببم  تی کوجه پسر
الان کی , بزرگ بوستم و دورم جه تی ور
خایم بکشی ایوارده , دست محبت به می سر
آرسو می شین , توماما نیبه جه می چوم
گول مار جان , دانم کی نوبوستم تره من , خورم پسر

جه : دامون گیلک پور
--------------------------------
مفهوم فارسی بعضی از کلمات استفاده شده در شعر
مارهء جان = مادر جان
مرغانه دشکن = تخم مرغ نیمرو
جغلان = بچه ها
اوردیک = اردک
کیشکانا = جوجه ها رو
هولی هولی = صدائی که با دهن ادا میشود و در روستا های  گیلان از آن استفاده میکنند  تا حیوانات اهلی را به سمت لانه هدایت کنند
غیل نهار= وعده غذائی که قبل از نهار به کارگرانی که درمزرعه برنج ( بجار) مشغول هستند رسانده میشود
آرسو = گریه اشک چشم
خورم پسر =  پسر خوب

گیله مرد (بزرگ علوی )

حیکایت گیله مرد جه بزرگ علوی یا من هشت قسمت مئن بصورت کوتاه کوتاه هر بار ایتا پست مئن بنام . تصمیم بیگیفتم ا حیکایت خواندنی یا ایوار د بصورت یکجا و باهم بنم تا عزیزانی کی به هر دلیلی نتانستید همهء قسمتانا بخوانید  ایدفا همهء با هم بخوانید  حیکایتی کی سرنوشت ایتا شخصیت گیلک کی در برابر استبداد حاکم سر خم نوکود و بخاطر خودش حق جه مبارزه دست نکشه تا انکی در نهایت خودش جانا در ا راه بباخت  .
قلم زیبای بزرگ علوی در ا حیکایت بسیار دوست داشتنیه و خواندن شا شومرا توصیه کونم.
دانم کی در واگردان کودن ا حیکایت به گیلکی کم و کاستی زیاد نها . ولی از اونجائی کی سعی بوکودم به بهترین وجه اونا به گیلکی واگردان بوکونم  جه شومان عزیزان اینتظار دارم با خودتان راهنمائی یان و نظران باعث دیلگرمی من بیبید تا در آینده بتانم دست به واگردان کودن حیکایتان دیگری جه ا قبیل بزنم تا ببه کی در راه رشد فرهنگ و زوان گیلکی (نوشتاری و خواندنی ) قدم مثبتی اوسانیم.
همهء شومره آرزوی موفقیت و سربلندی دارم
دامون گیلک پور

باد توندی در حال وزیدن بو. چنگ زئه ای زمین خواستی از جا بکنه . پیله درختان بجان یکدیگر دکفتبید . جه جنگل میان زجهء ایتا زنای آمویی کی کرا زجر کشئن دوبو .صدای باد ترانه خاموشا افسار گسیخته بو کوده بو . شرشر باران آسمان تیره و تارا به زمین گیل آلود دختی . تمام نهران طغیان بوکوده و آب جه هر طرف را دکفته بو .

دوتا مآمور توفنگ بدست گیله مردا فومن برداندیبید. ایتا پتوی خاکستری رنگ خو گردنا واپخته بو و ایتا بقچه کی جه اونی پوشت آویزان بو بدست داشتی . بی اعتنا به باد و بوران و مآمور و جنگل و درختان تهدید کوننده و توفنگ و مرگ , خو لخت پایان به آب زئه ای و قدمان کوتاه و آرام اوسادی .
اونی بازوی چپ آویزان بو , اینگار کی سنگینی کودی . زیر چشمی مآموریا کی اونی کنار راه شوئی و سر نیزه ای کی ایتا کف دست قد جه اونه آرنج راست دست جا فاصله داشتی و جه اون چکه چکه آب فوبستی , نیگا کودی .اونی نیم تنه آستین کوتاه بو و آبی کی جه پتو بیرون آموئی , راحت اونی میانی فرو شوئی .گیله مرد هر چند وقت یکبار پتویا ولا کودی و خو بقچه یا فادایی اویتا دست و خو آستین آبا خالی کودی و ایتا دستی هم خودشا رویا فاکشه ای , اینگار کی وضو بیگیفته بو قطرات آبا جه خودش صورت پاکا کودی . فقط او زمان کی عابری با فانوس کم نور جه انی ور رد ا بوستی اونی صورت پهن و استخوانی و چشمان سیفید و دورشت و دوماغ بشکسته یا روشنا کودی و تو تانستی ترسیا کی اونی صورت میان نیشته بو یا بیدینی.
وکیل باشی کی مآمور اولی نام بو جه زندانی دیل پوری داشتی . انا راحت ننایی . همش اونا حرفهای نیش دار زئه ای . فحش و ناسزا گفتی و تمام ا موشکلات راه به ا درازی و باران و تاریکی و و سرمای پائیزا جه چشم گیله مرد دئه ای.
"ماجراجو , بیگانه پرست . تو د چی خواستی بو کونی؟ شولوغ خواستی بو کونی! خیال کونی مملکت صاحب ناره ......."
"بیگانه پرست و ماجراجویا "محمد علی جه فرمانده یاد بیگیفته بو و فرمانده هم جه رادیو و مطبوعات ملی جا.
"شیش ماهه کی دولت داد زنه کی , باییید ارباب حقا فادید , مگه کسی گوش کونه , به مفت خوری عادت بو کودید. او ممه ی لو لو ببرده . بو گوذشت هرج و مرج دوران . پس مالک جه کویا باوره زندگی بو کونه؟مالیاتا جه کویا باوره فاده ؟ اگه دولت بدون پول ببه , پس امی تکلیف چی وا ببه؟ هاتویی بو کودید پارسال امی حقوقا چهار ماه عقب تاوادائید. اما الان د دولت زور داره. بلشویک بازی تمام بوست.
الان یک ماه کی آیم قهوه خانه . جه آبادی به او آبادی شم :گم بابا بائید ارباب حقا فادید. دولت اعلانیهء باوردم , بچسبانم , اشان ره بخواندم کی اگه رعیت بخایه مالک سهما فانده "به سر کار ...فرمانده پادگان .......مراجعه بوکونه تا امنیه تمام بهره مالکانه اوشان شینه وصول بو کونه" اشانا بو گفتم کی سر کار فرمانده پادگان کیه , اشان گوش میان فرو بو کودم کی من اونی همه کاره یم . اشانا حالی بوکودم کی وصول و ایصال یعنی چی . مگر بیشناوستیدی؟
آخه گیید مالک زمین فاده , بذر فاده , مخارج آبیاریا هم فاده آخر سر هم ندانه کی چیزی بهش رسه یا نه!؟ فاندائید کی فاندائید , الان هم دولت پور زور ببسته , دو برابر فاگیره .امان کی ائیساییم .گردن کلفت تر هم کی ببستیم . لباس آمریکایی , پالتوی آمریکایی , کامیون آمریکایی , همه چی داریم . مگر کسی حرف گوش کودی؟ سهم مالک چیه؟ ایتا نعلبکی چایی هم جه امان دریغ کودید. الان...... الان......
بعدآ قهقه زئه ی و گفتی :" الان د شیمی خدمت رسید . بوگو بیدینم تو چی کاره بی ؟ لاور بی ؟ (لاور بمعنی دلاورو بی باک)سواد داری ...؟"
گیله مرد گوش به حرفان ندایی و اصلا جوابم ندایی. جه تولم تا ایا چهار ساعت بو کی توی راه ایسابید و تمام ا مدت محمد ولی دست بردار نوبو . تهدید کودی , زخم زبان زئه ی , خو کهنه حسابا پاکا کودی . گیله مرد فقط فکر راه فرار بو .
اگه ایتا جه ا اسلحه یان کی وکیل باشی دست میان نهابو , اون بداشتیبی,هچوقت نتانستیدی اونا بیگیرید. اگه توفنگ بداشتیبی,کسی اصلآ اونا زراعت سر نیدئه ای تا کی ماموران مفتی باموبید و اونا دستگیر بو کودیبید. عجب توفنگانی داریدی!اگه جه ا توفنگان صد تا آگل آدم نفران دست بمانستیبی ,هیچکس جورعت نو کودی خو پایا جنگل بنه. اگه جه ا توفنگان بداشتیبی اصلآ خیلی چیزان ,امروز مانستن نوبو. اگه او روز توفنگ بداشتیبی , الان صغرا زنده بو و بخاطر خو شیر خوره زای مجبور نو بو بجار بشه تا آگل لولمانی زخم زبان بیشنوه کی اونا گفتی :"تو مرد نیئی , تو تی زاک ماری."

اگه صد تا جه ا توفنگان اونی دست و آگل لولمانی دست بمانستیبی , د هیچکس نامی جه بهره مالکانه نوبوردی . اصلآ توفنگ چیه؟ ایتا چوب کت و کولفت انی دست باموبی , ا وکیل باشی شیره ای سر ایتا بلایی آوردی کی دیگران ره درس عبرت ببه.
کاش باران بند باموبی تا اون بتانستیبی ایتا چوب پیدا بو کونه. بعدآ خودشا زمین تاوادایی , با ایتا جست ویریشتی و ایتا چشم بهم زئن میان چنان ضربه ای به اونی سر نیزه زئه ای تا توفنگ جه دست محمد ولی بکفه ... بلایی انی سر آوردی کی.....ولی مامور دومی دو سه قدم جلو تر شونده بو! اینگار اون ایتا مشکل بزرگی بو ا نقشه اجرا میانی. اونا نشناختی هنوز اونی قیافهء نیده بو, اصلآ اونی مرا ایتا کلمه حرف هم نزه بو.
کشتن آدمی کی نه اونا بیده بو نه اونا شناختی کار آسانی نوبو. آخ ,اگه صغرا قاتل انی گیر باموبی , دانستی اونی مرا چی بو کونه. خو دندان مرا اونی حولقوما جاوستی. خو ناخون مرا اونی چیشمانا بیرون آوردی.....گیله مردا لرزا زه نیگا بوکود . بیده محمد ولی انی کنار راه شوندره و جه اونی سر نیزه آب چکه کونه. جه جنگل صدای ناله ایتا زنای کی غش بوکوده بو و جیغ زئه ای , آمویی . بخاطر خودش زای امروز گیر دکفته بو.
مسئله ان بو کی اشان تا چی حد جه انی اوضاع خبر داریدی . تا کویا جه اون دانیدی؟ محمد ولی بوگفته بو:"خان نایب بوگفته کی ایتا سر بیا فومن دوباره بوشو. خائید بدانید کی جه آگل خبر داری یا نه ؟" اشانه حرفا اطمینان نشا کودن و آگل تا دقیقهء آخر گفتی : "نوشو , و انگرد , زراعت سر نوشو!" پس خودشه زاکا چی بوکونه ؟ اونا کیا فاده ؟ اگه زای پا وسط نوبو,اصلآ کسی نتانستی اونا پیدا بوکونه . بعدآچی آسان تانستی صغرا انتقاما فاگیره . جه پس صد تا اشان مانستان بر آمویی . ولی آگل لولمانی ایتا چیز دیگری بو. خو چیشمانا فوچه ای تیر خالی کودی . مخصوصآ بعد انکی انی دختر بمرده , خیلی بی رحم ببسته بو . مثل آب خوردن بو تانستی آدم بوکوشه. آگل تانستی جه پوشت سر ایتا تیر مرا او مامور دومی کی دو سه قدمی جلوتر شوندوبو کلکا بکنه , ولی ا کار جه گیله مرد بر نامویی .اون نتانستی. محمد ولیا بیده بو . اونا شناختی , بیشناوسته بو کی ایتا روز اونی کومه بامو و بوگفته بو " اگه فورآ خان نائب ورجا نشه انی زاک گلویا زنه سر نیزه سر خودش امرا بوره تا گیله مرد بشه خو زاک دونبال." انا مارجانا بوگفته بو.
مامور دوم اشانه پیشاپیش حرکت کودی . جه اوشان بیشتر جه سه قدم فاصله داشتی . اونم فکرخودش بدبختیان بو. اونا جه خاش باورده بید. بی خبر جه همه جا بامو بو گیلان. ا ولایت برنج انا نساختی. همیشه ایسهال داشتی , انا سرد بو. باران و رطوبت اونا بی حالا کوده بو. دو تا پتو مرا بازم شبان یخ کودی. روزای اول هر چی کم داشتی جه گیلکان کومه جما کودی . آب خوردن مانستئن اوشان رو ایسم نائی . " اشانا گیلکان قبل ورود نیروهای دولتی جه ملاکان خانه دوزدی بو کودیدی." ولی بدبختی ان بو کی کومه یان میان هیچ چی ننا بو. تمام ا کومه یان میانی ایتا تیکه شیشه پیدا نوکود تا خودش ریشا اون مرا بتاشه تا چی برسه به آینه . مامور بلوچ ا زندگی طعم بیچیشته بو. به تکرار خودشان زندگیا غارت بو کوده بید. اویا اوشان ولایت میانی خان آدم نفران مثل مور و ملخ فوبوستید اوشان دهات میان ,جه گاو و گوسفند و مرغ و جوجه و تخم مرغ ,خلاصه همه چیزا غارت کودید. به زاک و پیر زنم رحم نوکودید . یکی دو بار هم کی مردم خیلی بیچاره ببسته بید خودشان کدخدایا روانه کودید تا جه همسایه خان جا کمک فاگیرید . اتویی بو کی ایتا دهات بتصرف ایتا خان در آمویی. ان قصه ای بو کی مامور بلوچ جه خودش پئر بیشناوسته بو. خودش هیچوقت رعیتی نوکوده بو.اون تا جایی کی اونا یاد دوبو همیشه توفنگ دار و مزدور خان بو . ولی وقتی کوجدانه بو مزه غارت و بی خانمانیا بیچیشته بو. مامور بلوچ وقتی فیکر کودی کی الان خودش مامور دولته وحشت کودی , بخاطر انکی دانستی در مدت توفنگ داریش چند تا امنیه و سر باز کوشته ببسته بید. خودش گفتی:" به اندازهء خودش موهای سر ."
اونی ره زندگی بدون توفنگ معنی ناشتی . اون توفنگ مرا بدونیا بامو توفنگ مرا زندگی کوداندره توفنگ مرا هم میره , اونه ره آدم کوشی مثل آب خوردن بو,تنها وقتی کی جه آدم کوشی متآثر ببسته , زمانی بو کی اسب مرا , ایتا سربازا کی با شتر فرار کودان دوبو,بیابان میان دنبال کوده . شتر طاقت ناورد و بوخوفت , سر باز خودش توفنگا تاوادا زمین و بوشو پوشت شتر قایما بوست , بلوچ چند تا تیر خالی بوکود و بو شو جلو اونه پهلو . اونی توفنگا اوساده و خاستی اونه سرا کی جه پوشت شتر معلوم بو , نیشانه بیگیره کی سر باز فریاد بزه :"امان برار مرا نوکوش ." بلوچ بوگفت :" پس تی مرا چی بو کونم ؟ اگه ترا نوکوشم جه بی آبی میری ! "
بعدآخودش ورجا کمی فیکر بو کود و بوگفت:" ایتا گلوله هم خودش ره ایتا گلوله ی ." شتر افسارا بیگیفت و راه دکفت تا واگرده ."ایتا میدان اوطرف تر, ایتا چشمه نها . بو شو خودتا فارسان اویا." صد قدمی شترا یدک بکشه و بعد خاستی شترا ولا کونه کی بشه ,چون کی بدردش نوخوردی . بیده کی نیبه هم شترا هم سربازا بحال خوشان ولا کونه و بشه , واگردست و با ایتا تیر سربازا جه پا در باورد.
ان تنها قتلی بو کی بعضی وقتان اونا ناراحتا کونه . خودشم دانستی کی بلاخره ایتا روز اونم هاتویی میره .
انی پئر و دو تا برار و اونی بعضی از قوم و خویشانم با تیر ها آدمان جه میان بوشوبید . او زمان کی خانان تهران باموئید و وکیل ببستید , اونم چاره ای ناشتی جزء انکی بوشوبی و امنیه ببستیبی. ولی هیچ اینتظار ناشتی کی جه خودش شهر و دیار دور ببه و جایی کی انقدر مرطوب وسرد بو روانه ببه.مآمور بلوچ اصلآ به گیله مرد توجه ای نوکودی اونی ره هیچ فرقی نوکودی کی گیله مرد فرار بو کونه یا نه . اونا بوگفته بید کی هر موقع خایه فرار بو کونه با ایتا تیر انی کارا تمام کونه , اونم جه خودش توفنگ اطمینان کامل داشتی.

مامور بلوچ تو فکر ان بو کی هر جور ببسته ایتا پول و پله ای جمعا کونه و جه ایا فرار بو کونه و دوباره واگرده او بیابان داغ میان , بلاخره بیابان اونقدر بزرگه کی هیچ امنیه ای نتانه اونا پیدا بوکونه.
هر کودام جه مآموران زمانی کی اینفر خانه یا وامختیدی , ایتا چیزی هم اشان گیر آمویی کی یواشکی تاوداییدی خودشان جیب .امروز صبح کی گیله مرده کومه میان , وکیل باشی چهار چشمی مواظب بو کی اون چیزی بجیب نزنه , خودش ولی هر چی خواستی بوکود. پنجاه تومان پولی کی جه گیله مرد جیب بیرون باورده بو , صورت جلسه بوکودیدی و خودشا واگردانئید. فقط تنها چیزی کی اون بتانست بدست باوره ایتا تپانچه بو . اونا کوروج میان برنجان لا پیدا بو کودو بو.ایدفعه ای ایتا فیکر به انه سر بزه او تپانچه کمه کم پنجاه تومان قیمت داشتی . شاید هم بیشتر , پاش برسه ایسائید کسانی کی حاضرید صد تومان هم بابتش فادید ,ایتالیایی.
انی فشنگ کمه .... الان کسی هم اسلحه نیهینه ا دهاتیان هم خودشان شینا تاودیدی دریا.
باد دست بردار نوبو , موشت موشت بارانا مآمور و زندانی گوش و چشم میان فوکودی . خاستی پتویی کی گیله مرد خودش دور واپخته بو بازا کونه و مآموران بارانیا خودش مرا بره.تا قهوه خانه ای کی بطرفش حرکت کوداندیبید , چند صد متری بیشتر نمانسته بو ولی تاریکی و باد و بوران میان اونی چراغ نفتی سو خیلی دور بنظر آمویی.
وقتی به قهوه خانه فارسئید محمد ولی قهوه چی جا وابرسه :"کته داری ؟"
قهوه چی -آهان داریمی.
محمد ولی - چایی چی ؟
ق - چایی هم داریم
م - چراغم داری ؟
ق - آهان ای دانه.
م - بو جور اتاقا زود خالی بو کون !
ق - بو جور اتاق میان توتون خشکا کودیم.
م - اونی کف کی خالیه؟
ق - آهان خالیه.
م - ا طرفان پست امنیه ناره؟
ق - چره داره
م - کویا؟
ق - ایتا پیچه او طرف تر . شب ایسابید , ولی بوشوئیدی.
م - بیا امرا ببر بو جوری اتاق .
او اتاق رو به ایوان بازا بوستی . جه ایوان تانستی رو شنایی افقا بیدینی . ولی باران هنوز کرا بارستی. جه اتاقی کی اونی سقف جا برگ توتون و هیندوانه و و پیاز و سیر آویزان بو , بوی نم و رطوبت آمویی.
محمد ولی بگفت :"یا لا بو شو اتاق گوشه تکان بو خوردی ترا سوراخ سوراخا کونم " بعدآ واگردسته قهوه چیا بگفت :" اوطرف کی به بیرون راه ناره ؟"
قهوه چی کی گیله مرد صورتا نور کم رنگ چراغ سوتکا میان بیده بفهمسته کی اوضاع از چی قراره , در جواب بگفت :"راه ناره سرکار انم از اوشانه کی ماشینا لختا کوده ؟,
محمد ولی - بو شو تی کار دونبال , مردیکه , بی شرف , بو جورا نیگاه بو کونی تمام تی بساطا بهم زنم . تو خودت جه ان بد تری.
بعد واگردسته مآموره بلوچا بگفت :" خان , ایا بئس من شم بیجیر کیشیک دهم بعد من آیم بو جور تو بوشو کیشیک بده , چایی هم بو خور ."
گیله مرد او اوتاق تاریک میان خودشه نیم تنیه آستین کوتایا بکند و اونی آبا فیچالست , ایتا دستم خودش پایانا بکشه . خودشه صورت آبا بیگیفت و فوکود زمین.

خو شلوارا بوجور بزه و خودش پایا کمی بمالست . ایتا پیچه اونا لرزا زه . خودشا ایتا تکان بدا ومآمور بلوچا زیر چشمی ایتا نیگا تاودا.
مآمور بلوچ خودشه توفنگا دو تا دستی بچسبسته بو و دم پنجره کرا افقا نیگا کودان دوبو. او تاریکی میان بجزء صدای باد و شرشر باران و بعضی وقت هم صدای مرغابی , صدای دیگه ای بگوش ناموئی.
بر عکس محمد ولی , مآمور بلوچ هیچ حرف نزئه ای. فقط اونه سایه بو کی سایهء خاکستری افق میان دائمآ در حرکت بو و نشان دائی کی هیچ راه فراری گیله مرد ره ننا . باد کومه یا تکان دائی و صدایی مثل صدای ایتا زن زائو ولانشتی کی گیله مرد بو خوسه . صدایی کی از جنگل آموئی , شبیه صدای نالهء صغرا بو , مثل زمانی کی ایتا تیر از کدخودا کومه جور, تولم میانی انی پهلویا سوراخا کود.
صغرا زاکا بنا بیجیر و شروع بو کود شیون کودن ...............
نخایی فرار بو کونی؟
نه.!
بی اختیار جواب بدا "نه" , ولی خودشه دست و پایا جما کود. اون تصمیم داشتی اشان مرا گب نزنه . چون کی انا بیشناوسته بو مآمور جماعتا مرا نباید زیاد حرف بزنه. اشان هر کلمه ای کی از تی دهان جا بیرون بایه بنفع خودشان ایستفاده کونیدی. موقع استنطاق باید ساکت بیبی. چرا بی خودی جواب بده . امنیه خاستی بدانه کی اون خواب یا کی بیداره , از اونه جواب ندئن متوجه ببست کی اون خوفته.
"بیدین چی گم!" صدای سرما خوردهء بلوچ نفیر باد میانی گوما بسته. طوفان کرا غو غا کودی , ولی اتاق میانی سوکوت وحشتناکی حکم فرما بو . گیله مردم خو نفسا جیگیفته بو.
"نترس!"
گیله مرد ولی ترسه ای . بخاطر انکی صدای بلوچ از زیر اونی ریش در آموئی و ان گیله مردا ترسانه ای.
"من خودم تی مانستن راه زن بوم."
بلوچ انا بوگفت و ساکتا بست. گیله مرد دیل بترکست , مثل انکی اشان بویی ببردیدی . "من تی مانستن راهزن بوم " دوروغ گه بی همه چیز , خایه می جا حرف فاکشه .
تاریکی بلوچا بی حوصله بو کوده بو . آهسته تر بوگفت :" امروز صبح کی کوروج گردستاندوبوم ."
یکهو جه تاریکی میانی صدای خش خش بامو , مثل اینکی اینفره دست بوخورده به توتونایی کی از سقف آویزان بو.
" تکان نوخور وگرنه زنم !" بلوچ صدا کاملآ جدی بو . گیله مرد تاریکی میان بیده کی امنیه اون طرف نیشانه بیگیفته.
"بینیشین!"
دهاتی بینیشته و گوش بدا تا با وجود صدای باد و باران , خب بیشناوه کی امنیه چی گه! بلوچ پچ پچ کودی.
"کوروج میانی- ایشناوی؟ وسط کوروج ایتا دسته برنج میانی ایتا تپانچه پیدا بو کودم . دانی کی کیشینه ؟ گزارش نوکودم . بخاطر انکی بوگفتم کی حیف و میل به. خودم مرا باوردم کی خودم فادم فرمانده یا . دانی کی حتمآ ترا اعدام کونیدی.
همه جا ساکته . اینگار د طوفان بند بامو.
"گوش کونی ؟ نترس من خودم رعیت بوم , دانم چی کشی , امان از خودمان اربابان خیلی سختی بکشه ائم , ولی بازم صد رحمت به ارباب و خان , امنیه از اوشان بدتره . من خودم یکمدت راهزن بوم , تی سر مو اندازه من آدم بوکوشتم , هانه واستی بوشوم امنیه ببستم تا از شر امنیه در امان ببم , از من نترس! خودایا خوش نایه تی مانستان جوان بی خودی اعدام ببه , بخاطر هیچ و پوچ , الان یک ماه کی از می زن و زای خبر نارم , اوشان ره خرجی روانا نوکودم . اگه اوشان واستی نو بوسته بو , الان ایا نئسابوم . خایی ا تپانچه یا ترا واگردانم؟"
گیله مرد بزور نفس کشه ای , اینگار ایتا چیز اونی گلویا بیگیفته بو , اونی دیل تراپ و تراپ زئه ای , اونی پیشانی رو عرق بزه بو به چی دوروشتی . از بلوچ خودش ورجا ایتا آدم مخوف تصور کودی و ازش ترسه ای . نانستی چی بو کونه . اونی دیل خاستی کی ویریزه و راحت تر نفس بکشه .
" تکان نو خور ! تپانچه می دست میان نها , هفت تیره , انی هر هفت تا فشنگم انی میانی نها , تیر اندازی ره حاضره , خایی تیر اندازی بوکونی فقط باید گلن گدنا فاکشی , من ا تپانچه یا ترا فادم."

گیله مرد د طاقت ناورد. " فاندی , دروغ گی ! چرا ولانی بو خوسم ؟ مرا عذاب داندری ! مسلمانان بدادم برسید!

از می جان چی خائی؟"
انی داد و بی داد به جایی نرسه ای , چونکی هر صدایی باد و بوران و طوفان صدا میانی گوما بوستی.
" داد نزن! نترس ! ترا فادم , ترا بگم اگه تی پا فارسه امنیهء فومن , تی فاتحهء باید بخوانی . مگه نیشتاوستی کی چند روز پیش ایتا اتوبوسا جاده میانی لختا کودیدی ؟
جه او موقع تا الان یک عالمه آدم بیگیفتیدی . منم مسلمانم , خدا و پیغمبرا باور دارم , خدایا خوش نایه کی .........."
گیله مرد آراما بوست . خیلی از امرا بیگیفتیدی!؟ خائید می جا سئوال و جواب بو کونید!؟
" چرا داد زنی ؟ ترا فادم ! اصلآ ترا فروشم . تپانچه تی شینه من اگه گزارش بو کونم کی تی خانه میانی پیدا بو کودم , دانی کی ترا در جا اعدام کونیدی , خودتا فروشم , پنجاه تومان کی ارزه ؟ تو خودت دانی و محمد ولی , آهان چی گی ؟ ارزش ناره ؟
تی پول خودت ورجا نها , یا کس دیگه ای فادائی ؟
گیله مرد آراما بوسته بو , د نلرزه ای , دست تاودا زیر پتو بقچه ای کی داشتی بازا کود پنجاه تومان اسکناس دو تومانی کی خیس بو بیگیفته بلوچ جلو.
"بیا بیگیر! "
د بلوچ نوبه بو کی بترسه .
" نه اتوئی نیبه , ویریزی و بپا ایسی , واگردی پولا نیهی تی جیب میان , من پولا جه تی جیب اوسانم , بعد تپانچهء نهم تی جیب میان , تی دستانا باید بو جور بیگیری , تکان بوخوری می توفنگ قنداق مرا زنم تی سر میان . بیدین همهء کلکانا خودم بلدم . تمام وقت می کیشیک موقع رو به دیوار ایسی و پوشت به من , تکان بو خوری ایتا فشنگ تی کمر میان خالی کونم , زمانی کی من بوشوم خودت دانی و وکیل باشی ."
گیله مرد خودش دستانا به دیوار تکیه بدا , گاهگداری باد ایتا بسته سیرا کی اویا آویزان بو تکان دایی و اونم گیله مرد دستا قلقلک دایی .
پیرهن کرباسی کی دو کوده بو خیس آب بو و به انی پوشت چسبستی . تپانچه انی جیب میانی سنگینی کودی . بعضی وقت هم خودش نفسا داشتی تا صدایانا بهتر بیشناوه. اون منتظر بو کی هر لحظه محمد ولی جه راه فارسه.
زمانی کی بلوچ داد بزه " آهای محمد ولی ! آهای محمد ولی! " ایتا نفس راحت بکشه , ان ایتا خبر خب بو انی ره. "آهای محمد ولی......." گیله مرد خو گوشا تیزا کود . به محض انکی از پلهء چوبی صدای پا بامو , باید مواظب ببه تا او موقع کی مآمور بلوچ خودش جایا محمد ولی امرا عوضا کوداندره , واگرده و جه او چند ثانیه ای کی اوشان کرا با همدیگه حرف زنیدی و متوجه نئیدی , ایستفاده بوکونه و هفت تیرا جه خودش جیب بیرون باوره و اوشان طرف شلیک بوکونه.
مثل انکی اینفر جه او بیجیر مآمور بلوچ جوابا بدا . ای کاش باران ایتا چند لحظه بند بایه , کاش باد اونهمه سر وصدا نوکونه , اونی زندگی , اونی همه چیز به او چند ثانیه بستگی داره , چند ثانیه هم شاید کمتر. اگه صر و صدا کمتر ببستبی اون تانستی با او گوشان تیزی کی داره بهتر بیشتاوه تا به موقع آماده ببه و به وقت تمام ا زجر و عذاب کشئن فیصله بده . او زمان شه خودش زاک ورجا , زاکا جه مارجان فاگیره و با او توفنگی کی از وکیل باشی فاگیره زنه به جنگل , اویا دانه کی باید چی بو کونه.

"ها ؟ جواب ندی ؟ها ها ها ها ها........"

گیله مرد دیل خاستی تا ا صدای خنده ایتا پیچه بلندتر ببستیبی تا اون بتانستیبی گلنگدنا فاکشه. اونی سیگاره آتشا نیشانه بیگیره و تیر اندازی بو کونه.
" بو گو بیدینم , او روزی کی سرگرد امرا باموئیم تولم (جمعه بازار) کی پاسگاه چاکونیم , تو نیبی کی سینه سپر بو کودی و جه همه پیشتر ایسابی و بو گفتی : امان ایا خودمان داروغه داریمی و کسی یا د نخائیم ؟ بی شرفان , چند نفر جه امرا تا وادائید ایتا کلبه میان خاستیدی امرا آتش بزنید. حیف کی سرگرد *ولانشت *و گرنه همهء شومرا مسلسل مرا درو کودیم.
شیمی او گردن کلفتا کی خودم به درک *اوسه* کودم , بو گو بیدینم , تو هم اویا ایسابی ؟ راستی شیمی او پیله تران کی ها ایتا زبان داشتیدی به چی درازی الان کویا ایسائید ؟ چره الان تره هیچ کاری نوکونیدی ؟ "
بعد چند تا فحش ناموسی نثار گیله مرد بو کود.
" تهران میان اوشان ریشه یا خشکا کودیم , د کسی جرآت ناره گب بزنه. خاستیدی بلشویکی بو کونید؟ اشان زناکان چقدر سلیطه بیدی!؟ وای , وای , وای , اوشانی واسی بو کی سرگرد ولانشتی تیر اندازی بو کونیم . چوتو بوبوسته الان همه موش ببستیدی و خوشان سوراخان مئن *جوخوفتید * !؟ آخ اگه می دست مئن بو. بلائی تی سر آوردیم کی کیتابان مئن بینیویسید . نانم چه ره بو گفتید کی ترا صحیح و سالم تحویل بدم ؟ حتما تو ایتا از او گردن کلفتانی ؟ وگرنا ها ایمروز صبح کی ترا بیدم ایتا گلوله مرا تی کلکا کندیم. تی چشم جلو تی زنا ......
اوهوی چی کوداندری ؟تکان بو خوری ایتا گلوله ترا حراما کونم. "
صدای گلنگدن توفنگ , گیله مردا کی بی احتیاطی کودانده بو بخودش باورد.
گیله مرد بی اختیار انی دست به دستهء هفت تیر بوشو , او زناکی کی چند ماه پیش تولم مئن تیر بو خورده بو و بعدآ بمرد , اونی زن بو , صغرا , زاک شیش ماهه داشتی , الان او زای اونی کومه مئن ایسا و معلوم نوبو کی چی سرنوشتی اونی انتظارا کشه !؟ مارجان , آدمی نیئه کی بتانه زاکا بداره . اصلآ اونی کار نوبو. د کی خایه بفکر اونی زای ببه ؟
گیله مرد بعضی وقتان وکیل باشی گبانا نیشناوستی . اون ایتا فیکر دیگه میان ایسا بو. نو کونه کی تپانچه اصلآ خالی ببه . نوکونه کی بلوچ و وکیل باشی اونی مرا شوخی بو کودیدی و تپانچهء خالیا اونا فادابید.
ولی ا شوخی اشان ره چی فایده ای داشتی ؟ اصلآ امکان ناره . تپانچه یا خودش جیب میان ایتا پیچه سبک و سنگین بوکود. جه اونی وزن تانستی حدس بزنه کی تپانچه خالیه یا کی پوره ؟ ها حرکت اونی شین باعث بوبسته بو کی محمد ولی متوجه بوبسته و توفنگ سرا بییگیفته گیله مرد طرف . سر نیزهء توفنگ زیادی اون مرا فاصله ناشتی وگرنه گیله مرد تانستی ایتا حرکت مرا توفنگا سرا بطرف زمین فشار بده و توفنگا جه محمد ولی فاگیره.
" اوهوی خوابی یا بیدار ؟ بو گو بیدینم شاید بخاطر ان ترا فومن برداندریدی کی آگول لولمانی مرا رابطه داری ؟ " چند تا فحشم نثار آگول بوکود. " یک هفته تمام امی خواب و آراما *فیگیفت * , روز روشن وسط جاده ایتا ماشینا لختا کود. اونی سیبیلا به آتش کشیمی , اونی نوبتم فارسه. بو گو بیدینم , راست گیدی که او زناکی کی او روز تولم مئن تیر بو خورد اونی دختر بو ؟ "
بعضی وقتان صدای باد اونقدر زیاد بو کی صدای محمد ولی بگوش گیله مرد فانرسه ای , ولی اون جه وکیل باشی گبان تانستی حدس بزنه کی چره اونا فومن برداندریدی . مآموران دانستیدی کی اون آگول لولمانی داماده و هنوز اشان مئن ایتا ارطباتی نها. گیله مرد دانستی کی داروغه اونا لو بدا . چند بار آگولا بوگفته بو کی ا ویشگاسوقه ای آدم مطمئنی نیئه . شایدم اگه بخاطره ا ویشگا سوقه ای نوبوسته بو, امروز صغرا هم زنده بو, آگولم نزه ای به جنگل و بعد از اون هم ان همه اتفاق پیش ناموئی و الانم اون اتوئی گیرفتار نوبو.
ایتا باد خیلی شدید کومه یا بلرزانه . شایدم ایتا کهنه درخت بکفت و اونی کفتن باعث تکان خوردن کومه ببست. ولی محمد ولی هاتو یکسره حرف زئه ای و زخم زبان امرا کیف کودی و خندهء قاه قاه زئه ای .

محمد ولی ایتا سیگار آتش بزه . ایدفائی کبریتا باورده گیله مرد صورت جلو و اونی صورتا کبریت روشنائی مرا روشنا کود. جه بس کی کبریت گیله مرد صورتا نزدیک بو کی گیله مرد احساس بوکود کی انی دوماغ سوختاندره .
" .... بیدین چی گم . چره جواب ندی ؟ تو اونی ایسی کی وقتی امان باموئیم پست تولما بزنیم سرگردا بو گفتی کی امان امی بهره یا فادائیم و نطق بو کودی ؟ چره الان لال بوبوستی؟....."
گیله مرد خب بخاطر داشتی . راست گفتی : وقتی دهاتیان بوگفتیدی کی امان داروغه داریم . سرگرد بوگفت کی بیشید شیمی نماینده یا اوسه کونید . جه اوشان وابرسه کی شومان شیمی ایمسال بهره یا فادائید یا نه ؟ همه بو گفتید کی فادائید. بعد جه گیله مرد وابرسه کی تو چی ؟ مثلآ تو چی فادائی ؟ "
گیله مرد بوگفت:" من ابریشم فادام , برنج فادام , تخم مرغ فادام , سیر , غوره , انار تورش , پیاز , جارو ,*جوکول , *کولوش , آرد برنج , همه چی فادام."
بعد وابرسه ایمسال شینم فادائی؟
گیله مرد بو گفت:" ایمسال ابریشم و برنج فادام ."
سرگرد بوگفت:" بوشو اوشان قبض و براتا اوسان باور بیدینم ."
بیچاره پیره مرد (لطفعلی ) بوگفت :" شومان کی نمایندهء مالک نیئید!"
سرگرد نامردی نوکود ایتا سیلی بزه اونی گوش مئن.
یکهو تمام دهاتیان جه خودشان خانه یان بیرون باموئید . معلوم نوبوست کی اوشانا خبرا کوده بو کی ایدفائی نزدیک هیزار نفر اوشانا دورا کودید. بعد تیر اندازی بوبست و ایتا تیرم بوخورده صغرا پهلویا و لطفعلی هم جابجا بمرد.
شب دهاتیان دور هم جمعا بوستید کی ها داروغه ویشگاه سوقه ای پیشنهاد بوکود کی خانه ای کی آژانان اونی مئن ایسابیدی یا به آتش بکشید , و اگه ایتا جوخه دیگه سرباز جه راه فانرسه بو اوشان او خانه یا با تمام او آجانان به آتش بکشه بید .
محمد ولی سیگار کشئن دوبو . گیله مرد فیکر کودی ها الان بهترین موقع ایسه تا اونا خلع سلاح بوکونه. تمام انی بدن لرزه ای , صغرا کوشته بوستن صحنه اونی اختیارا جه اون فاگیفته بو . خودش هم نانستی کی جه سرما لرزه ای یا کی جه ترس.
محمد ولی دست بردار نوبو :" تو خیلی زرنگی , جه او کهنه کارانی , ایتا کلمه حرف نزنی ترسی خودتا لو بدی . بوگو بیدینم , جه اوشانی کی سرگرد مرا اتاق مئن حرف زئید کویدانه آگول بو ؟ من جه کسی نترسم , بلاخره ایتا روز خودم کلکه آگولا کنم . اون لا مزهبه , می دوستان خودشان بیده ئید کی اون قرآنا آتش بزه . می دیل خایه کی اون فقط می گیر دکفه , خودم دانم چی بلائی اونی سر باورم . کویدانه بو ؟ حتمآ اونی کی ریش کوسه داشتی و تی کنار ایسا بو؟ ها چره جواب ندی ؟ خوفته ای یا کی بیداری ؟
باد سر و صدای عجیبی جه جنگل بطرف کومه آوردی .
جیغ و فریاد زن , نعرهء گاو , ناله و فریاد و اعتراض دهاتیان . هر چی گیله مرد دقیق تر گوش کودی بیشتر ایشتاوستی . مثل انکی ا سر و صدا یان میان صدای صغرا هم مثل وقتی کی تیر انی پهلو یا بوخورده بو به گوش آموئی.
ولی بیشتر جه همه , شر شر آب ناودان بو کی گیله مرد دیلا خراش دائی . مثل انکی اینفر خودش ناخون مرا ایتا زخما ریش ریش کودان دوبو.
اونی دندانان هم ضرب آهنگ یکنواخت فوبوستن آب مرا بهم خوردی و گیله مرد همچنان بی تاب بو.
آرامشی کی اتاق مئن حکمفرما بوبوسته بو ظاهرآ محمد ولی یا مشکوکا کوده بو .
اون خاستی بدانه کی گیله مرد خوفته یا بیداره ؟
"چره جواب ندی ؟ شومان همه تا دوشمن خودا و پیغمبرید . همهء شومرا کوشتن واجبه , بیشتاوستم آگول بوگفته کی , اگر اونی دختره قاتیلا بوکوشید حاضره کی خودشا تسلیم بوکونه .
جان خودوش , من اصلآ اهمیت ندم او زناکی کی او روز می تیر مرا به زمین بکفت اونی دختر بو . بمن چی .
من خودم تکلیفا انجام بدام .من گم آگول دوشمن خودایه و اونا کوشتن واجبه , بیشتاوستی ؟ من جه هیچ کسی نترسم . من بوکوشتم , هر کاری جه آگول دست بر آیه بشه بوکونه .....
" تی توفنگا بنه بیجیر . تکان بوخوردی بمردی . "
انا گیله مرد بوگفت , ایتا صدای خسته و گیرفته , وکیل باشی ایتا کبریت آتش بزه و اون گیله مرد ره بمنزلهء ایتا آژیر خطر بو . ایتا چوم فوچئن مئن تپانچه یا جه خودش جیب بیرون باورد و او موقع کی نور کمرنک و زرد رنگ کبریت اتاقا روشنا کود , گیله مرد فرصت پیدا بوکود تا گلنگدنا فاکشه و بطرف محمد ولی نیشانه بیگیره .
محمد ولی وقتی خاستی کبریتا روشنا کونه توفنگ کونه یا بنا زمین و اونی لوله یا بیگیفته خودش دو تا زانو مئن . او نور کم کبریت مئن دو تا چوم دوروشت و سفید بو کی فقط معلوم بو . محمد ولی گیجا بوسته بو . کبریت آتش کم کم اونی دستا بسوجانه و اونی بازو مثل انکی بی حس بوبوسته بو شلا بوسته و بکفته اونی ران رو .
" تی توفنگا بنه زمین تکان بوخوردی بمردی ! "
لولهء تپانچه وکیل باشی شقیقه یا لمس کودی . گیله مرد دست تاودا اونی گولی یا بیگفت و اونا فاکشه باورد اتاق مئن .
" صبر بوکون الان ترا حالی کونم , رجز بخوان , مرا شناسی ؟ چره نیگا نوکونی ؟ "
باران همچنان وارستی , ولی افق کرا کم کم روشنا بوستی و آسمان کرا کم کم بازا بوستاندوبو .
" گفتی جه کسی نترسی !؟ نترس الان ترا نوکوشم , ترا باید با دست خفا کونم . صغرا می زن بو . نامرد تو می زنا بوکوشتی . تو صغرا قاتلی . آگول منم . ازش نترسی ؟ هان ؟ چره تکان نوخوری ؟"
توفنگا جه اونی دست فاگیفته به دیوار تکیه بدا . " تو بوگفتی جه آگول نترسی . آگول منم بیچاره . آگول لولمانی جه غوصهء خودش دختر دق مرگ بوبوسته . من بوگفتم کی اگر قاتل صغرایا مرا فادید , آگول تسلیم به .
آگول اصلآ نئسا تا باید تسلیم ببه . اتوبوسا جاده میانی من بزم . همهء اوشانی کی می مرا ایسید , اوشانیئید کی جه دست شومان بی خانمان بوبوستیدی . اشانا ترا گم تا ندانسته جه دونیا نیشی . ویریز می هفت تیرا بنام می جیب مئن . خایم ترا با دست بو کوشم . خایم تی گولی یا گاز بیگیرم . آگول منم . می دیل کرا خونکا به .
گیله مرد جه فرط درندگی له له زئه ای . نانستی خو دوشمنا چوتو وا بو کوشه !
دستپاچه بوبوسته بو . نور سحر مئن کم کم تانستی هیکل درب و داغان وکیل باشی یا بیدینه .
" من خودم مره خانه و زندگی داشتیم . سواد هم دارم . ا پنج سال مئن یاد بیگیفتم . خیلی چیزان یاد بیگیفتم .
گی مملکت هرج و مرج نیئه ؟ هرج و مرج مگر چی یا گیدی ؟امرا چاپیدی , جه خودمان خانه و زندگی بیرونا کودیدی . جه امان د چیزی نمانسته . د هیچ رعیتی نمانسته . تو خودت چقدر مرا تلکه بوکودی ؟ تی عمر خیلی دراز بو , اگه بدانستیبیم صغرا قاتیل توئی , تا الان هفت تا کفن بپو سانه بی ؟ کی لا مذهبه ؟ شومان کی هیزار بار قرآن مهر و امضاء بوکودید و شیمی قول جیر بزه ائید یا امان ؟ ناموئید قسم نوخوردید کی د همه در امانید ؟ چره مردوما بیخود گیریدی ؟ چره بیخود مردوما کوشیدی ؟ کی دوزدی کونه ؟ می جد اندر جد ا آب و خاک مئن زندگی بوکود , کو اربابی پنجاه سال پیش گیلان مئن ایسابو ؟ "
انی زبان تته پته کودی , بحدی توند حرف زئه ای کی بعضی جه کلمه یان مفهوم نوبو . وکیل باشی خودش دوتا زانو رو خودش پیشانی یا بچسبانه بو بزمین و خودش دو تا دستانا بنابو خودش پوشت گردن . اونی کلاه بکفته بو اتاق تان .
: " نترس , اتوئی ترا نوکوشم . ویریز , حیفه کی ایتا گلوله تره حراما کونم . آخه بدبخت تو چی قابلی ایسی کی من تره ایتا فشنگ فیشانم . ویریز بیدینم ! "

وکیل باشی ولی جه خودش جا تکان نوخوردی . حتا با لگدی کی گیله مرد اونا بزه , بازم جه خودش جا تکان نوخورد.
گیله مرد دست تاوادا و اونی پالتو یقه یا بیگیفت و اونی صورت مئن نیگا بوکود . او روشنائی کم صبح مئن بتانسته یک کمی جه محمد ولی صورتا بیدینه .عرق جه اونی صورت فوبوستی . اونی چومان به سفیدی زئه ای.
بی حالا بوسته بو . جه اونی دهنم کف زرد رنگی بیرون فوبوستی و خر خر کودی .
هاتو کی اونی چوم به چومان براق و دورشت گیله مرد دکفته به تته پته بامو و بوگفت : " نوکوش امان بده ! پنج تا زای دارم . می زاکانا رحم بوکون .هر کاری بیگی کونم . به خودت جوانی مرا ببخش . دوروغ بوگفتم من نوکوشتم . تی صغرایا من نوکوشتم . خودوش تیر اندازی کودی . مسلسل می دست مئن دونبو . "
وانگ زئه ای . التماس و عجز و ناله کودی . التماس و عجز و ناله محمد ولی شین , مثل ایتا آبی کی روی آتش فوکوده بید , گیله مرد آتش خشما خاموشا کود . بیاد باورده کی بوگفته پنج تا زای داره .اگر راست بگه !؟
بیاد خودش زای دکفت . باران د بند بامو بو و سکوت و صفای سر صبح بی غیرتی و ضعف محمد ولی تنفر عجیبی گیله مرد مئن زندا کود . روشنی هوا باعث بوبوسته کی گیله مرد دستپاچه ببه و عجله بو کونه .
گیله مرد ایتا تف تاوادا محمد ولی طرف و در عرض چند دقیقه محمد ولی پالتو یا جه اونی تن بکنده و اونی قطار فشنگا جه اونی کمر وازا کود و خودش پتویا اونی سر و کله یا واپخت , اونی بارانی یا دوکود و اونی کلاه بنا خو سر و جه اتاق بیرون بامو .
هنوزم جه جنگل شیون و نالهء ایتا زن انا بگوش آموئی . ها موقع صدای ایتا تیر بگوش بامو و ایتا گلوله اونی بازویا بو خورد . هنوز وانگردسته بو کی ایتا گلوله دیگه انی سینه یا بو خورد و اونا جه ایوانم جور بجیر تاودا . گیله مرد سینه سوختاندوبو, آسمان اونی ره تیره و تار بوبوسته , انی چومان دوسته بوبوست .
بلاخره مامور بلوچ خو کارا بوکود .

واگردان به گیلکی جه : دامون گیلک پور

عطر نارنج (گیلکی شعر - درد دیل )

ایمسال بهار, جه بس کی سرد بو, امروز صبح بعد از مدتها بتانستم شلوارک دوکونم و آستین کوتاه , وقتی جه خانه بوشوم بیرون , هوای تازهء سر صبح و عطر بوی سبزه و گول , ایتا پیچه او نسیم خنکی کی می پوستا ناخونک فاکشه , مرا ایتا پیچه هوائی بوکود , هن وستی می طبع شعر گفتن گول بوکود( نه انکی خیلی شاعرم) ا چند کلمه یا کنار هم دیچم تا ا عکس قشنگ مرا ایتا پیچه شاعرانه تر ایتا پست بنم . ( فقط برای خالی نبودن عریضه ا چند تا خطم بینیویشتم کی یک وقت فکر نوکونید عاشقیی , چیزی در کاره )

تو نسیم منسئن , باموئی جه دورشرا
ایتا دونیا ناز امرا , بو کوبستی می دیل درا
 تی عطروبو , کولکه بوخورده عطر نارنج مرا
یاد واشکوفته گولان و بهار تاودی تو مرا
----------------------------------
جه : دامون گیلک پور

تاریکی پرست (شعرگیلکی - درد دیل)

تو ای تاریکی پرست ,
جه ان همه نادانیه خودت سرمستی
نشاط و شادی یا , وارگادی به دار
ستاره یانا , نوکوده جرم واسی , گردن بزه ای
اندیشه یا به ایسارت بیگیفتی
خورشید دست و پایا , غل و زنجیر بوکودی
جه امی سفره سر , نانا به غارت بوبوردی
تو ای بیگانه پرست
جه ان همه نادانیه خودت سرمستی
-------------------
جه دامون گیلک پور

چرچیل و اسکناس ده پوندی(ایتا کوجدانه نقل جالب)

ایتا روز چرچیل  (نخست وزیر معروف سابق انگلیس) سوار ایتا تاکسی به تا بشه دفتر خبر گزاری BBC , تا ایتا مصاحبه مئن شرکت بوکونه.
وقتی فارسه به دفتر خبرگزاری جلو, راننده یا بوگفت کی : آقا لطفآ تانید ایا نیم ساعت صبر بو کنید تا من واگردم؟
راننده بوگفت : نه آقا , من  زود خایم بشم خانه , تا جه رادیو چرچیل صحبتانا گوش بدم.
چرچیل جه انکی او راننده اونقدر بهش ارادت داشتی خیلی خوشحالا بو , هان واسی جه خودش جیب ایتا اسکناس ده پوندی بیرون باورده و فادا او راننده یا .
راننده تا انی چوم فوکوفته به او اسکناس ده پوندی , واگردسته بوگفته : آقا گور پدر چرچیل ! اگه بخائید تا فردا صبح ایا شیمی منتظر ایسم .
!"

22 آوریل زمین روز( 22th April Earth Day)

                              Happy Earth Day 22th April
                   زمین روزا به همگی شوما تبریگ گم

مطمئنآ هیچ مهمانی خو صاحب خانه مرا ا رفتارا نوکونه کی امان با زمین بوکودیم . میلیونها سال جه قدمت و عمر زمین گوذره  و ا مهربان همچنان , صبور و بردبارو سخاوتمند ,  فاندره تا بدینه خلاصه , ا آدمان , ا بشر , ا موجود دوپا جه خودش کرد کاران خستا به یا نه ؟ بلاخره به خودش ا گستاخی و ناسیرائی خاتمه دهه یا  نه ؟
هر روز کی گوذره زمین جه خودش شرمنده ترا به کی , چره اونم مثل خورشید گرم نوبو تا هیچ موجودی نتانستیبی اون مئن زندگی بو کوده بی ,  یا کی خیلی جه دیگر سیاره یان مانسئن سرد و یخ زده بوبسته بی تا بازم هیچ موجودی یا شایدم بهتر بگم هیچ آدمی اون مئن نتانستیبی زندگی بوکوده بی .
افسوس کی زمین زبان ناره تا گب بزنه , وگرنه فکر کونم در طول ان همه قدمتش شاید میلیاردها گله و شیکایت جه دست امانه آدمیزاد داشتی کی بگه.
هر روز خبر قطع درختان وجه مئن بردن جنگلان توسط بشر و بجاش ساخت و ساز خانه و ساختمان و آپارتمانهای سر بفلک چاکودن امی ا صاحب خانهء پیرو خسته یا جه میان برداندره .
ولی اون هاتوئی باز فاندره و گب نزنه .
با جه میان بردن زمین , در واقع آدمی خودشا جه میان برداندره و خولاصه ایتا روز, ا زمین به گب ایه , واو روز فکر نوکنم جه ا پیر خسته ,  جزء نامهربانی چیزی امرا نصیب ببه .
-----------------------------------------

ای زمین , ای بی نهایت بزرگ ,  جه تی رو شرمنده یم
جه خودم  خجالت کشم , کی تی میان منم ایتا جنبنده یم
--------------
جه : دامون گیلک پور

من به تو افتخار کونم (درد دیل - شعر گیلکی)

ثانیه و دقیقه و ساعت  و روز  و هفته و ماه و سالان
بوگذشتید و بازم گوذره*
تو ولی باصلابت تر, جه گوذشته ایسائی
استوار و سینه ستبر
تی چومان , ایتا لحظه هم فوچه* نیبه گیلان جا
مثل ماری * کی , خو زاکا بغل داره
جه او جور فاندری و بدیل دوکونی , ایتا دونیا غورصه یا
توئی کی سفیدرود بی کس ره همدیل و همرازی
تی مرا , سفیدرود همیشه زندهء
ترا کی فاندرم , من به زندگی امیدوارترا بم
ترا کی فاندرم , به گیلان و گیلانی و گیلک بودن با غرورافتخار کونم
تا وقتی نفس کشم ای درفک , من به توافتخار کونم

جه : دامون گیلک پور
---------------------------------------------------
مفهوم فارسی بعضی از کلمات:
گوذره = میگذرد
فوچه = بسته شدن
ماری = مادری

گیله مرد ( جه بزرگ علوی) قسمت هشتم وآخرین قسمت

دوستانی کی تا به ایا ا داستان دونبالا کودید , شیمی خدمت باید بگم کی ایمروز آخرین قسمت جه داستان گیله مرد بزرگ علوی شومره بنام . دانم کی می ا کار خیلی کمی وکاستی داشتی و اوتوئی کی باید و شاید نتانستم به گیلکی واگردان بوکونم ,ضمن انکی امی گیلان مئن گیلکی به لهجه های مختلفی صحبت به ,  ولی به هر صورت سعی بوکودم کی  ایتا داستان جه ایتا نویسنده بزرگا به گیلکی واگردان بوکونم کی بنوبه خودش کاری ایسه تازه و خودش تانه قدم مثبتی ببه برای ان کی امان بتانیم نیوشته یانا به گیلکی واگردان بوکونیم و بعد هم بتانیم به گیلکی بخوانیم.
همهء شومره آرزوی سلامتی کونم و امیدوارم کی همیشه گیلک بمانید و سربلندو پایدار.
.--------------------------------------------------------------------

قسمت آخر :
.....اونی دندانانم ضرب آهنگ یکنواخت فوبوستن آب مرا بهم خوردی و گیله مردم همچنان بی تاب بو .
آرامشی کی اتاق مئن حکمفرما بوبوسته بو  ظاهرآ محمد ولی یا مشکوکا کوده بو .
اون خاستی بدانه کی گیله مرد خوفته یا بیداره ؟
"چره جواب ندی ؟ شومان همه تا دوشمن خودا و پیغمبرید . همهء شومرا کوشتن واجبه ,  بیشتاوستم آگول بوگفته کی , اگر اونی دختره قاتیلا بوکوشید  حاضره کی خودشا تسلیم بوکونه .
 جان خودوش , من اصلآ اهمیت ندم او زناکی کی او روز می تیر مرا به زمین بکفت اونی دختر بو . بمن چی .
من خودم تکلیفا انجام بدام .من گم آگول دوشمن خودایه و اونا کوشتن واجبه , بیشتاوستی  ؟ من جه هیچ کسی نترسم . من بوکوشتم , هر کاری جه آگول دست بر آیه بشه بوکونه .....
 " تی توفنگا بنه بیجیر . تکان بوخوردی بمردی . "
انا گیله مرد بوگفت , ایتا صدای خسته و گیرفته , وکیل باشی ایتا کبریت آتش بزه  و اون گیله مرد ره بمنزلهء ایتا آژیر خطر بو . ایتا چوم فوچئن مئن تپانچه یا جه خودش جیب بیرون باورد و او موقع کی نور کمرنک و زرد رنگ کبریت اتاقا روشنا کود , گیله مرد فرصت پیدا بوکود تا گلنگدنا فاکشه و بطرف محمد ولی نیشانه بیگیره .
محمد ولی وقتی خاستی کبریتا روشنا کونه توفنگ کونه یا بنا زمین و اونی لوله یا بیگیفته خودش دو تا زانو مئن . او نور کم کبریت مئن دو تا چوم دوروشت و سفید بو کی فقط معلوم بو . محمد ولی گیجا بوسته بو . کبریت آتش کم کم اونی دستا بسوجانه  و اونی  بازو مثل انکی بی حس بوبوسته بو شلا بوسته و بکفته اونی ران رو .
" تی توفنگا بنه زمین  تکان بوخوردی بمردی ! "
لولهء تپانچه وکیل باشی شقیقه یا لمس کودی . گیله مرد دست تاودا اونی گولی یا بیگفت و اونا فاکشه باورد اتاق مئن .
" صبر بوکون الان ترا حالی کونم , رجز بخوان , مرا شناسی ؟ چره نیگا نوکونی ؟ "
باران همچنان وارستی , ولی افق کرا کم کم روشنا بوستی و آسمان کرا کم کم بازا بوستاندوبو .
" گفتی جه کسی نترسی !؟ نترس الان ترا نوکوشم , ترا باید با دست خفا کونم . صغرا می زن بو  . نامرد تو می زنا بوکوشتی . تو صغرا قاتلی . آگول منم . ازش نترسی ؟ هان  ؟ چره تکان  نوخوری ؟"
توفنگا جه اونی دست فاگیفته به دیوار تکیه بدا . " تو بوگفتی جه آگول نترسی . آگول منم بیچاره . آگول لولمانی جه غوصهء خودش دختر دق مرگ بوبوسته . من بوگفتم کی اگر قاتل صغرایا مرا فادید , آگول تسلیم به .
آگول اصلآ نئسا تا باید تسلیم ببه . اتوبوسا جاده میانی من بزم . همهء اوشانی کی می مرا ایسید , اوشانیئید کی جه دست شومان بی خانمان بوبوستیدی . اشانا ترا گم تا ندانسته جه دونیا نیشی . ویریز می هفت تیرا بنام می جیب مئن  . خایم ترا با دست بو کوشم . خایم تی گولی یا گاز بیگیرم . آگول منم . می دیل کرا خونکا به .
گیله مرد جه فرط درندگی له له زئه ای . نانستی خو دوشمنا چوتو وا بو کوشه !
دستپاچه بوبوسته بو . نور سحر مئن کم کم تانستی هیکل درب و داغان وکیل باشی یا بیدینه .
" من خودم مره خانه و زندگی داشتیم  . سواد هم دارم . ا پنج سال مئن یاد بیگیفتم . خیلی چیزان یاد بیگیفتم .
گی مملکت هرج و مرج نیئه ؟ هرج و مرج مگر چی یا گیدی ؟امرا چاپیدی , جه خودمان خانه و زندگی بیرونا کودیدی . جه امان د چیزی نمانسته . د هیچ رعیتی نمانسته . تو خودت چقدر مرا تلکه بوکودی ؟ تی عمر خیلی دراز بو , اگه بدانستیبیم صغرا قاتیل توئی , تا الان هفت تا کفن بپو سانه بی ؟ کی لا مذهبه ؟ شومان کی هیزار بار قرآن مهر و امضاء بوکودید  و شیمی قول جیر بزه ائید یا امان ؟ ناموئید قسم نوخوردید کی د همه در امانید ؟ چره مردوما بیخود گیریدی ؟ چره بیخود مردوما کوشیدی ؟ کی دوزدی کونه ؟ می جد اندر جد ا آب و خاک مئن زندگی بوکود , کو اربابی پنجاه سال پیش گیلان مئن ایسابو ؟ "
انی زبان تته پته کودی , بحدی توند حرف زئه ای کی بعضی جه کلمه یان مفهوم نوبو . وکیل باشی خودش دوتا زانو رو خودش پیشانی یا بچسبانه بو بزمین و خودش دو تا دستانا بنابو خودش پوشت گردن . اونی کلاه بکفته بو اتاق تان .
: " نترس , اتوئی ترا نوکوشم . ویریز , حیفه کی ایتا گلوله تره حراما کونم .  آخه بدبخت تو چی قابلی ایسی کی من تره ایتا فشنگ فیشانم . ویریز بیدینم ! "
وکیل باشی ولی جه خودش جا تکان نوخوردی . حتا با لگدی کی گیله مرد اونا بزه , بازم جه خودش جا تکان نوخورد.
گیله مرد دست تاوادا  و اونی پالتو یقه یا بیگیفت  و اونی صورت مئن نیگا  بوکود . او روشنائی کم صبح مئن بتانسته یک کمی جه محمد ولی صورتا بیدینه .عرق جه اونی صورت فوبوستی . اونی چومان به سفیدی زئه ای.
بی حالا بوسته بو  . جه اونی دهنم کف زرد رنگی بیرون فوبوستی  و خر خر کودی .
هاتو کی اونی چوم به چومان براق و دورشت گیله مرد دکفته به تته پته بامو و بوگفت : " نوکوش امان بده ! پنج تا زای دارم . می زاکانا رحم بوکون .هر کاری بیگی کونم . به خودت جوانی مرا ببخش . دوروغ بوگفتم من نوکوشتم . تی صغرایا من نوکوشتم . خودوش تیر اندازی کودی . مسلسل می دست مئن دونبو . "
 گریه کودی . التماس و  عجز و ناله کودی . التماس و عجز و ناله محمد ولی شین , مثل ایتا آبی کی روی آتش فوکوده بید ,  گیله مرد آتش خشما خاموشا کود . بیاد باورده کی بوگفته پنج تا زای داره .اگر راست بگه !؟
بیاد خودش زای دکفت . باران د بند بامو بو  و سکوت و صفای سر صبح  بی غیرتی و ضعف  محمد ولی تنفر عجیبی گیله مرد مئن زندا کود . روشنی هوا باعث بوبوسته کی گیله مرد دستپاچه ببه و عجله بو کونه .
گیله مرد ایتا تف تاوادا محمد ولی طرف و در عرض چند دقیقه محمد ولی پالتو یا جه اونی تن بکنده و اونی قطار فشنگا جه اونی کمر وازا کود  و خودش پتویا اونی سر و کله یا واپخت , اونی بارانی یا دوکود و اونی کلاه بنا خو سر و جه اتاق بیرون بامو .
هنوزم جه جنگل شیون و نالهء ایتا زن انا بگوش آموئی . ها موقع صدای ایتا تیر بگوش بامو و ایتا گلوله اونی بازویا بو خورد . هنوز وانگردسته بو کی ایتا گلوله دیگه انی سینه یا بو خورد و اونا جه ایوانم جور بجیر تاودا .  گیله مرد سینه سوختاندوبو, آسمان اونی ره تیره و تار بوبوسته , انی چومان دوسته بوبوست .
بلاخره مامور بلوچ خو کارا بوکود .
-----------------------------------
واگردان به گیلکی جه : دامون گیلک پور