مارجان بوشوئی و تی شوئن مرا داغ بنائی می دیل مئن.
چوطور تانم , ا درد مرا کنار بایم ؟ چوطور خودما بقبولانم کی , د نئسائی و من ترا دئن نتانم ؟
مارجان , گرمی تی دستانا , کی او زمان می سرا کشئه ای هنوز احساس کونم .
تی نفس صدایا , هنوز مثل او زمان کی می ورجا دراز کشئه ای و مره لالائی خواندی ایشتاوم .
یاد دارم کی , چی روزان و شبان با مشقت و زحمت من و می خاخور برارانا تر و خوشکا کودی و زیر لب امره آرزوی خوشبختی کودی .
بیاد آورم کی , چوطوئی خستگی نانستی چیه و چادر بکمر دوستی بجاران مئن دولا و راست بوستی .
مرا یاد آیه کی بوگفتیبی , ایتا جه تی زاکانا به شکم داشتی و روزای آخر تی حاملگی بجار مئن کار کوداندیبی .
تی مظلوم نیگایا قاب عکس مئن , کی می روبرو نها فاندرم و می چوم ارسو بدون اختیار جه می چوم واره .
مره سخته کی باور بوکونم کی ترا , می نازنین مارا , جه دست بدام و د هیچوقت دئن نتانم .
هنوز بیاد دارم کی , صبح کلهء سحر جه همه زودتر ویریشتی , تا ایتا روزه پور کارا جه سر بیگیری .
مارجان , دوست داشتیم کی ایوارده , می سرا بنابیم تی زانو سر , تا تو تی او دستان مهربان مرا می سرا دساسینی و زیر لب مره جه تی آرزویان و سختی یان زندگی , ترانه بخوانی .
افسوس کی نئسابوم و بوشوئی , با انکی دانم جه تی هیزاران زحمت و مهربانی یانا , حتی چند تا شا نتانستم جبران بوکونم , ولی همیشه ترا دوست داشتیم و دارم مارجان .
راحت بوبو و د تی زاکانه غورصه ء بدیل راه ندن , فردای همهء امان هانه , ایتا روز تمام اوشانی یا کی دوست داریم و امرا دوست داریدی , نیهیم و شیم .
امیدوارم کی , جه ان همه رنج و مشقت زندگی راحتا بوبوسته بی و به ایتا آرامش دل انگیز برسه بی .
بدرود مارجان .
تی کوجه پسر دامون
---------------------------------------------------------
فارسی متن بالا:
مادرم رفتی و رفتنت داغی بزرگ نهاده بر دلم.
چگونه خواهم توانست , با این درد کنار آیم , چگونه بخود بقبولانم که دیگر
نیستی و من تو را نخواهم دید.
مادر, گرمی دستهایت را که در دوران کودکی بر سرم میکشیدی , هنوز احساس می کنم .
صدای نفسهایت را , هنوز مثل زمانی که کنارم دراز میکشیدی و برایم لالائی زمزمه میکردی میشنوم .
بیاد دارم , که چه روزها و شبها با مشقت و زحمت من و خواهر و برادرانم را تر و خشک میکردی و آرزوی خوشبختی مان را زیر لب زمزمه می کردی.
بیاد دارم که , چگونه خستگی نا پذیر چادر به کمر می بستی و در مزارع برنج دولا و راست میشدی .
یادم میآید که گفته بودی , یکی از بچه هایت را در شکم داشتی و روزهای آخر حاملگی را در مزرعه برنج مشغول کار بودی .
چهرهء معصومت را , در قاب عکس که روبرویم هست مینگرم و اشکهایم بدون اختیا ر از چشمانم سرازیر میشود .
باور کردنش برایم مشکل است , که تورا , نازنین ما درم را , از دست داده ام و دیگر هیچوقت نخواهم دید.
هنوز بیاد دارم که صبح ها از همه زودتر از خواب بر میخواستی تا یک بار دیگر روز پرکاری را از سر بگیری .
مادرم , دوست داشتم یک بار دیگر سر بر روی زانو هایت بگزارم و تو با آن دستان مهربانت بر سرم دست میکشیدی و برایم زیر لب از آرزوهایت , از سختی های زندگییت با ترانه میخواندی .
افسوس که نبودم و رفتی , با آنکه می دانم از هزاران زحمت و مهربانی هایت , حتی تعداد اندکی را نتوانستم جبران کنم , ولی همیشه دوستت داشتم و دارم مادرم.
آسوده باش و دیگر غصه فرزندانت را نخور مادرم , چون که فردای همهء ما همین خواهد بود , روزی همه آنهایی را که دوست داریم و دوستمان دارند را , ترک خواهیم کرد.
امیدوارم که دیگر از رنجها و مشقتهای زندگی آسوده شده باشی و به آرامشی دل انگیز رسیده باشی.
بدرود مادرم
پسر کوچکت دامون
