می دیل خواستی , نفرین بو کونم
اونیا کی ترا از من جودا بوکود
جه اون همه خنده و شادی
می دستا, جه تی عشق کوتا بوکود
اما چی فایده , می آه و نفرین مرا
مگر واگرده عشقی کی بو شو جه دست ؟
مرا یاد نیشه تی چومان
چی خوش رنگ و نگار بو تی چومان
بیاد کی آورم او روزانا
بد و بی را گم زمین و زمانا
چی بوستی اگه ترا جه دست ندا بیم
تا کی به ایجبار دیل به دیگری فاندابیم
تو خیال کونی کی مره
آسان بو گوذشت تمام ا سالان؟
تو خیال کونی کی بدون تو
آرام و قرار داشتیم روزان و شبان؟
جه آسمان و زمین مره
روز و شب غم ببارست
بعد تو می دیل میانی
هیچ جایی عشق ره نمانست
می دیل خواستی, نفرین بو کونم
اونی کی ترا از من جودا بوکود
جه اون همه خنده و شادی
می دستا, جه تی عشق کوتا بو کود
اما چی فایده , می آه و نفرین مرا
مگر واگرده عشقی کی بوشو جه دست ؟
(از دامون گیلک پور)
