ایشتاوم کور غوغو صدایا , کی خانه کرکری روشنائی ره
سیا ابرانم , خومه بناد جنگل رو
بس کی تاریکه , بکفته کس بالا هیکس نیگیره
همه جا ضولمت و تاریکیه , ولی خورشیده حالا هیکس نیگیره
تبرا بدست داره تاریکی
تا کی هر چی داره جنگل مئن , جه ریشه بزنه
چوطو وا فارسه بگوش جنگلبان , دار و درخت ایجگره
وقتی ندمه , هیچ بادی و نئسا هیچ قاصدکی , تا کی خبر ببره
چی واسی ببه جنگل کار!؟
تا وقتی همه خواب و کورغوغو او بوجوری نیشته بیدار!؟
-------------------------
جه : دامون گیلک پور
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر