....... بعد من آیم بوجور تو بوشو کیشیک بده , چایی هم بو خور.
گیله مرد او اوتاق تاریک میان خودشه نیم تنیه آستین کوتایا بکند و اونی آبا فیچالست , ایتا دستم خودش پایانا بکشه . خودشه صورت آبا بیگیفت و فوکود زمین.
خو شلوارا بوجور بزه و خودش پایا کمی بمالست . ایتا پیچه اونا لرزا زه . خودشا ایتا تکان بدا ومآمور بلوچا زیر چشمی ایتا نیگا تاودا.
مآمور بلوچ خودشه توفنگا دو تا دستی بچسبسته بو و دم پنجره کرا افقا نیگا کودان دوبو. او تاریکی میان بجزء صدای باد و شرشر باران و بعضی وقت هم صدای مرغابی , صدای دیگه ای بگوش ناموئی.
بر عکس محمد ولی , مآمور بلوچ هیچ حرف نزئه ای. فقط اونه سایه بو کی سایهء خاکستری افق میان دائمآ در حرکت بو و نشان دائی کی هیچ راه فراری گیله مرد ره ننا . باد کومه یا تکان دائی و صدایی مثل صدای ایتا زن زائو ولانشتی کی گیله مرد بو خوسه . صدایی کی از جنگل آموئی , شبیه صدای نالهء صغرا بو , مثل زمانی کی ایتا تیر از کدخودا کومه جور, تولم میانی انی پهلویا سوراخا کود.
صغرا زاکا بنا بیجیر و شروع بو کود شیون کودن ...............
نخایی فرار بو کونی؟
نه.!
بی اختیار جواب بدا "نه" , ولی خودشه دست و پایا جما کود. اون تصمیم داشتی اشان مرا گب نزنه . چون کی انا بیشناوسته بو مآمور جماعتا مرا نباید زیاد حرف بزنه. اشان هر کلمه ای کی از تی دهان جا بیرون بایه بنفع خودشان ایستفاده کونیدی. موقع استنطاق باید ساکت بیبی. چرا بی خودی جواب بده . امنیه خاستی بدانه کی اون خواب یا کی بیداره , از اونه جواب ندئن متوجه ببست کی اون خوفته.
"بیدین چی گم!" صدای سرما خوردهء بلوچ نفیر باد میانی گوما بسته. طوفان کرا غو غا کودی , ولی اتاق میانی سوکوت وحشتناکی حکم فرما بو . گیله مردم خو نفسا جیگیفته بو.
"نترس!"
گیله مرد ولی ترسه ای . بخاطر انکی صدای بلوچ از زیر اونی ریش در آموئی و ان گیله مردا ترسانه ای.
"من خودم تی مانستن راه زن بوم."
بلوچ انا بوگفت و ساکتا بست. گیله مرد دیل بترکست , مثل انکی اشان بویی ببردیدی . "من تی مانستن راهزن بوم " دوروغ گه بی همه چیز , خایه می جا حرف فاکشه .
تاریکی بلوچا بی حوصله بو کوده بو . آهسته تر بوگفت :" امروز صبح کی کوروج گردستاندوبوم ."
یکهو جه تاریکی میانی صدای خش خش بامو , مثل اینکی اینفره دست بوخورده به توتونایی کی از سقف آویزان بو.
" تکان نوخور وگرنه زنم !" بلوچ صدا کاملآ جدی بو . گیله مرد تاریکی میان بیده کی امنیه اون طرف نیشانه بیگیفته.
"بینیشین!"
دهاتی بینیشته و گوش بدا تا با وجود صدای باد و باران , خب بیشناوه کی امنیه چی گه! بلوچ پچ پچ کودی.
"کوروج میانی- ایشناوی؟ وسط کوروج ایتا دسته برنج میانی ایتا تپانچه پیدا بو کودم . دانی کی کیشینه ؟ گزارش نوکودم . بخاطر انکی بوگفتم کی حیف و میل به. خودم مرا باوردم کی خودم فادم فرمانده یا . دانی کی حتمآ ترا اعدام کونیدی.
همه جا ساکته . اینگار د طوفان بند بامو.
"گوش کونی ؟ نترس من خودم رعیت بوم , دانم چی کشی , امان از خودمان اربابان خیلی سختی بکشه ائم , ولی بازم صد رحمت به ارباب و خان , امنیه از اوشان بدتره . من خودم یکمدت راهزن بوم , تی سر مو اندازه من آدم بوکوشتم , هانه واستی بوشوم امنیه ببستم تا از شر امنیه در امان ببم , از من نترس! خودایا خوش نایه تی مانستان جوان بی خودی اعدام ببه , بخاطر هیچ و پوچ , الان یک ماه کی از می زن و زای خبر نارم , اوشان ره خرجی روانا نوکودم . اگه اوشان واستی نو بوسته بو , الان ایا نئسابوم . خایی ا تپانچه یا ترا واگردانم؟"
گیله مرد بزور نفس کشه ای , اینگار ایتا چیز اونی گلویا بیگیفته بو , اونی دیل تراپ و تراپ زئه ای , اونی پیشانی رو عرق بزه بو به چی دوروشتی . از بلوچ خودش ورجا ایتا آدم مخوف تصور کودی و ازش ترسه ای . نانستی چی بو کونه . اونی دیل خاستی کی ویریزه و راحت تر نفس بکشه .
" تکان نو خور ! تپانچه می دست میان نها , هفت تیره , انی هر هفت تا فشنگم انی میانی نها , تیر اندازی ره حاضره , خایی تیر اندازی بوکونی فقط باید گلن گدنا فاکشی , من ا تپانچه یا ترا فادم."
ادامه داره.....
واگردان به گیلکی جه : دامون گیلک پور
باران بر سرزمین من نمی بارد
آسمان آن تیره و تار است 
در دشتهایش دیگر لاله نمی روید
در سرزمین من , دیگر درخت سرو قامت نمی بینی
خرمن گندمزارانش , دیگر طلایی نیست
گلها در آن پژ مرده اند
صدای پرنده ها در گلو بغض کرده است
در آنجا خنده بر لبان مردمش خشکیده است
در آنجا انسانیت را زیر پا له می کنند
عاشقی در آن جرمی بس بزرگ است
مادران سرزمین من سیاه پوشند همه
در سرزمین من , پروانه ها بگرد شمع خاموشند همه
